Taki Ty i taki ja może świętym być?

Bo święty to musi być człowiek niedzisiejszy, który gardzi światem i wyrzeka się nawet przyjemnych rzeczy.

Oczywiście musi być idealny od młodości, dający sobie radę ze wszystkimi trudnościami zewnętrznymi i wewnętrznymi, a także czyniący cuda. A tego rodzaju opinie idą w parze z poważnymi, czasem wręcz ponurymi, ikonami bizantyjskimi czy ruskimi, które dla wielu są obrazem ludzi odczłowieczonych z powodu swego przebóstwienia.

Obiektywny jednak obserwator, a może i potencjalny naśladowca ma bardziej realny obraz świętości. Widzi, że święty to normalny człowiek ze swymi wadami i zaletami. Skoro jednak jest wezwany przez Boga do świętości, a jest to aktualne względem każdego ochrzczonego, oddaje się całkowicie Bogu, ale też i każdemu człowiekowi niezależnie od wieku, stanu i zawodu.

Kanonizowani dzisiaj Jan XXIII i Jan Paweł II dają przykład konsekwentnej postawy, w której Bóg i człowiek są zawsze na jednej linii. W Bogu widzą człowieka, a w człowieku – Boga. Dzisiaj widzimy, że wierni się nie mylili, wołając SANTO SUBITO już w dzień pogrzebu Świętego Papieża. Wynosił On na ołtarze ludzi różnego stanu, wieku i temperamentu, żeby ludzi oswoić z pojęciem świętości, jako czegoś możliwego do osiągnięcia tu i teraz. Nie trzeba się lękać świętości – wołał.

I wołają tak razem z Janem XXIII.