Talenty

Czasem bywam świadkiem wspaniałego aktorstwa, na przykład interpretowania poezji. Są to wszystko chwile, w których zachwycam się mistrzostwem, wiedzą i dokonaniami tych wyjątkowych ludzi.

Złapałam się na tym, że wobec tak ogromnej perfekcji czy erudycji rodzą się we mnie uczucia ambiwalentne.

Z jednej strony czuję się wręcz unoszona tym wielkim pięknem czy mądrością. Budzi się radość na myśl, że są na świecie tak znakomite osoby, dzięki którym możemy zapomnieć o wszystkich złych, miałkich, brzydkich, tragicznych sprawach, jakie się - niestety - wokół dzieją. Umacnia to również moją wiarę w człowieka, który bywa aż tak bardzo wybitny.

Z drugiej strony - ogarniają mnie też czasem uczucia negatywne. Myślę o własnej małości, niedouczeniu, o wielu nieumiejętnościach. Przychodzą wyrzuty sumienia: zastanawiam się, czy nie za mało się starałam, niedostatecznie usilnie pracowałam, także nad sobą. Zaczynam się czuć niegodna i niewarta w porównaniu z tymi Wielkimi.

Lecz, proszę Państwa, wierzcie mi - wystarczy posłuchać, jak któryś z naszych aktorów interpretuje np. Herberta, jak śpiewają choćby soliści Opery czy grają niektóre orkiestry i wirtuozi. Wystarczy zetknąć się z mądrą myślą któregoś z uczonych lub wysłuchać błyskotliwego wykładu. I wtedy na powrót ogarniają mnie uczucia radosne, pozytywne.

Jestem przede wszystkim pełna podziwu dla ludzi, którzy tak wspaniale wykorzystują dane im talenty, zastanawiam się, jak do tego dochodzą. Wówczas przypomina mi się, co powiedział kiedyś Antoni Gołubiew - że „talent to są zdolności plus dyscyplina”.

No właśnie, to dzięki tym dwom czynnikom powstają wielkie dzieła sztuki i nauki. A my możemy z nich korzystać. Dzisiaj ludzi z wrodzonymi zdolnościami wprawdzie nie brakuje, lecz dyscypliny się nie uczy, nawet się ją wykpiwa.

Czy zatem w przyszłości nadal będą się pojawiać wielcy uczeni i wielcy wykonawcy, którzy swoich możliwości nie zmarnują?

Miejmy nadzieję, że tak.