9 marca (godz. 20.30) na ekranie kina Mikro, 14 marca (godz. 18.00) w Kinie Agrafka, 25 marca (godz. 16.00) kino Kika, a 28 marca (godz.18.00) w Kinie Pod Baranami będzie można zobaczyć kolejny obraz z „Krótkiej historii kina polskiego”.
„Pociąg” Jerzego Kawalerowicza określany bywa jako poetycka opowieść o samotności, a jednocześnie to zbiorowy portret Polaków końca lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku.
Dwoje przypadkowych podróżnych spotyka się w przedziale sypialnym. Subtelna gra ich emocji – od wzajemnej niechęci do pozbawionej perspektyw bliskości – rozgrywa się na tle stłoczonego w pociągu ludzkiego mikrokosmosu.
Najlepsze scenariusze pisze ponoć życie. Tak było i tym razem, Jerzy Kawalerowicz miał bowiem jechać nad morze w damskim przedziale sypialnym z przeżywającą kryzys kobietą, która przez noc opowiedziała mu historię swojego życia.
Reżyser, szukając najlepszego sposobu na filmową wersję tej opowieści, postanowił umieścić niemal całą akcję w pociągu. Trwa ona tyle, ile kurs nocnego ekspresu na Hel, a bohaterami są stłoczeni w jego ciasnych wnętrzach pasażerowie. Widz wie o nich tylko tyle, ile dowiedzieć się można o przypadkowych towarzyszach podróży – znudzona małżonkiem kokietka uwodzi kogo może, były więzień obozu koncentracyjnego walczy z bezsennością, stare kobiety jadą na pielgrzymkę, wakacyjny podrywacz poluje na zdobycz. Punktem zwrotnym wydaje się moment pojawienia się milicji i informacja, że w pociągu znajduje się morderca...
„Pociąg” to z jednej strony gra konwencjami thrillera i melodramatu, z drugiej – rodzaj pełnego niedopowiedzeń, poetyckiego szkicu. Melancholijny nastrój współtworzy muzyka, zwłaszcza balladowa wokaliza Wandy Warskiej stanowiąca motyw przewodni filmu. Ze współczesnej perspektywy nocna podróż to metafora życia, a cały „Pociąg” to nostalgiczny powrót do najlepszego okresu w historii polskiego kina.
Film Jerzego Kawalerowicza to kolejny już - po „Popiele i diamencie” Andrzeja Wajdy – odcinek cyklu Stowarzyszenia Kin Studyjnych „Krótka historia kina polskiego”, prezentującego polską klasykę filmową na dużym ekranie.
„Polska kinematografia jest jedną z najciekawszych spośród wielkich narodowych kinematografii 2 połowy XX wieku. Mimo burzliwej historii, cenzury, kolejnych załamań ekonomicznych i społecznych nasi twórcy i twórczynie tworzyli dzieła wybitne i na stałe wpisane do światowego kanonu. Oglądając te filmy, od kluczowych dla szkoły polskiej lat 50. i 60. przez megaprodukcje lat 70. po kino moralnego niepokoju lat 80., możemy przez ich pryzmat poznać zarówno kolejne prądy artystyczne jak i obraz zmieniającej się rzeczywistości społeczno-ekonomicznej i produkcyjnej polskiego kina, i co za tym idzie zyskujemy wgląd w polskie imaginarium kolejnych dekad. Historia naszej kinematografii to także historia polskich reżyserów i reżyserek. ” - zapowiadało cykl Stowarzyszenie Kin Studyjnych.
W kolejnych miesiącach na ekrany trafią: „Do widzenia, do jutra” Janusza Morgensterna (1960), „Nikt nie woła” Kazimierza Kutza (1960), „Zezowate szczęście” Andrzeja Munka (1960), „Sanatorium pod klepsydrą” Wojciecha Jerzego Hasa (1973), „Barwy ochronne” Krzysztofa Zanussiego (1976), „Aria dla atlety” Filipa Bajona (1979), „Gorączka” Agnieszki Holland (1981) oraz „Przypadek” Krzysztofa Kieślowskiego (1981).
Nie będzie chipów w mózgu. Kolejna klęska Muska?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
