Ten medal dał mi najwięcej satysfakcji

Marta Smętek podczas finałowego meczu w Wieliczce FOT. ARCHIWUM UMIG WIELICZKA

- Na pewno tak, choć przed mistrzostwami nie byłam pewna, na co mnie tak naprawdę stać.

- Który to już medal w Pani dorobku?

- Czwarty, a drugi w parze z Renatą Gumulą. Wcześniej dwa razy byłam trzecia w grze mieszanej.

- Czy po cichu liczyłyście, że możecie wygrać w finale?

- Wygrałyśmy z faworyzowaną parą Natalia Partyka - Magdalena Grzybowska pierwszego seta. W drugim była jeszcze zacięta walka, ale potem nasze rywalki były po prostu lepsze. Nam ten srebrny medal dał wiele radości. Z Renatą Gumula, która długo grała w Bronowiance, znamy się od wielu lat i drugi raz stanęłyśmy na podium w grze deblowej.

- Wystąpiła Pani w mistrzostwach Polski jako niezrzeszona z Małopolski. Dlaczego?

- Od ośmiu lat mieszkam w Krakowie i choć w tym czasie reprezentowałam różne kluby (Warmia Lidzbark Warmiński, LUKS Orneta), to w tym sezonie chciałam reprezentować w lidze Bronowiankę. Tuż przed startem rozgrywek ligowych, dokładnie na trzy dni przed rozpoczęciem sezonu, klub poinformował nas, że rozwiązuje z nami umowy i wycofuje zespół żeński z ekstraklasy oraz likwiduje drugi zespół grający w pierwszej lidze. Z dnia na dzień zostałam z koleżankami na lodzie. Zgodnie z przepisami po pewnym terminie nie mogłam przejść do innego klubu. Renata miała więcej szczęścia, w ostatniej chwili trafiła do Lublina i choć zespół ten gra w drugiej lidze, to jednak cały czas była w rytmie meczowym.

- Jak w takim razie można zostać wicemistrzynią Polski, nie grając regularnie w meczach ligowych?

- Nie było to łatwe. Najpierw bowiem musiałam zadbać o swój byt, czyli po prostu znaleźć pracę zawodową, bo z dnia na dzień pozbawiona zostałam środków do życia. Gdy znalazłam zatrudnienie, zaczęłam myśleć o tenisie stołowym. Mając ważną licencję, startowałam w turniejach ogólnopolskich i zdobywając punkty, awansowałam na mistrzostwa. Cały czas dbałam o formę, biegałam, trenowałam w siłowni. Nie było jednak mowy o wspólnych treningach z Renatą Gumulą, bo ona grała w Lublinie, a ja pracowałam w Krakowie. Ten srebrny medal dał mi najwięcej satysfakcji, bo tylko ja wiem, ile kosztowało mnie zbudowanie odpowiedniej formy na te zawody.

- Jak teraz wyglądać będzie Pani dalsza kariera?

- Do końca sezonu nie mogę grać w żadnym klubie. Jestem po rozmowach z kilkoma prezesami i na pewno od nowego sezonu reprezentować będę jakiś klub. Podjęłam już jednak decyzję, że nie będę występowała w ekstraklasie, bo nie zdołam połączyć pracy z zawodową grą. Liczę bardziej na angaż w pierwszoligowym klubie, gdzie obciążenia treningowe nie są tak duże, jak w ekstraklasie, a można pograć na w miarę wysokim poziomie.

- Czy nadal reprezentować będzie Pani Małopolskę?

- Pochodzę z Gdańska, ale w Krakowie mieszkam już osiem lat. Przyzwyczaiłam się do Krakowa i chciałabym grać gdzieś w okolicy. Propozycji trochę mam, z klubów Małopolski, ale nie tylko. Do startu nowego sezonu ligowego pozostało jeszcze kilka miesięcy, więc czasu na decyzje mam trochę.

Rozmawiał PAWEŁ PANUŚ