Terier czeski

Hodowca chciał uzyskać niewielkie i lekkie psy, przydatne w polowaniach na lisy i borsuki. W roku 1959 wyhodowane przez niego okazy zostały po raz pierwszy pokazane na wystawie jako teriery czeskie. Uznanie rasy przez FCI nastąpiło w roku 1963.

Terier czeski jest dziś psem do towarzystwa, w Polsce dość rzadko spotykanym. Jest to pies krótkonożny, dobrze zbudowany i umięśniony, o długim włosie, prostokątnej sylwetce i opadających, średniej wielkości uszach. Idealny wzrost dla psa to 29 cm; dla suki – 27 cm. Waga nie powinna być niższa od 6 kg lub przekraczać 10 kg.

Teriery czeskie, jak większość terierów, powinny być regularnie strzyżone; ich włos jest cienki i wymaga niemal codziennej, profesjonalnej pielęgnacji, ponieważ ma tendencję do zbijania się i plątania. Zaleta? Pieski nie gubią włosa i mogą być hodowane także przez alergików. Umaszczenie rasy może być dwojakie: szaroniebieskie (szczeniaki rodzą się czarne) oraz kawa z mlekiem (szczeniaki rodzą się czekoladowo-brązowe).

Terier czeski jest doskonałym towarzyszem życia dla osoby w każdym wieku. Jest nieagresywny, zrównoważony, łagodny i spokojny. Bardzo wesoły, uwielbia zabawy, aportowanie i bieganie – wymaga zresztą dużo ruchu, aby nie przybierać na wadze. Najbardziej lubi spędzać czas ze swoim opiekunem, do którego jest niezwykle przywiązany. Niekiedy rodzi to pewne problemy, ponieważ piesek bardzo nie lubi zostawać sam.

Może przejawiać wówczas skłonność do zachowań destrukcyjnych (kopanie dołków w ogródku lub niszczenie przedmiotów), jednak te problemy łatwo wyeliminować przez odpowiednio dobrane szkolenie. Przyjdzie to terierowi czeskiemu łatwo i szybko, ponieważ jest pojętny i uczy się bez oporów. Pies może żyć w niewielkim mieszkaniu, ale świetnie będzie się czuł w domu z małym chociaż ogródkiem. Jedną z chorób, eliminującą teriery czeskie z dalszej hodowli, jest scotty cramp – choroba objawiająca się drżeniem kończyn, wyginaniem kręgosłupa i utratą równowagi.