Tęsknota za Ziemią

Na Ziemi, jak informują nas świadkowie, wyczerpują się zapasy pożywienia. Piaskowe burze czynią spustoszenie zarówno na polach uprawnych, jak i w ludzkich organizmach, wywołując śmiertelne choroby płuc. O lepsze miejsce dla swoich dzieci postanawia walczyć Cooper, który dociera do tajnej siedziby NASA. Okazuje się, że Agencja już od dawna opracowuje plan opuszczenia Ziemi. Naukowcom chodzi o odnalezienie takiej planety, na której ludność mogłaby rozpocząć nowe, lepsze życie. Cooper dołącza więc do grupy śmiałków, którzy zgodzili się eksplorować kosmiczną przestrzeń w poszukiwaniu nadziei na lepsze jutro.

Kosmos w reżyserskiej wizji Nolana, podobnie jak u innych twórców, którzy mierzyli się z tym tematem (m.in. Kubrick, Cuaron), staje się synonimem pustki, uzewnętrznia uczucia smutku i tęsknoty za opuszczoną Ziemią. Jest też przestrzenią totalną, w której człowiek, nawet ten o najtęższym umyśle, staje się nic nieznaczącym ziarenkiem piasku.

W kosmosie zawodzą bowiem wszystkie teorie, których opracowaniu ludzie poświęcali lata swojego życia. Cisza, która towarzyszy ujęciom statków kosmicznych w mroku kosmosu, tylko z pozoru budzi ukojenie. Za jej pośrednictwem Nolan buduje raczej atmosferę niepokoju, zapowiedź nadchodzącego nieszczęścia, które czai się w obcym człowiekowi kosmosie. „Ziemia stąd wygląda pięknie” – rozkoszują się pejzażem kosmonauci. Tęsknią jednocześnie za ziemską cywilizacją i najbliższymi, których opuścili, nie pozostawiając im nawet źdźbła nadziei, że wrócą.

Interesującym problemem poruszonym przez reżysera w „Interstellar” staje się nie tyle potrzeba eksploracji kosmicznych terytoriów dla rozwoju i dobra nauki, ile konieczność ratowania ludzkiego życia. Cooper zostaje postawiony w sytuacji granicznej. On nie chce opuszczać Ziemi, nie chce także pozostawić swoich dzieci na łaskę i niełaskę losu. Mimo to cechuje go głębokie przekonanie o słuszności wybranej drogi. A tę wskazuje mu dogmat nauki.

Racjonalizm i uczucie tworzą w „Interstaller” antynomię, na fundamencie której zbudowany jest nie tylko ziemski, ale i kosmiczny świat. Napięcie między nimi przywodzi na myśl stawiane w filmie przez Nolana pytania: czy podążanie za głosem serca stanowi zagrożenie dla ludzkości? A może to chłodne rozumowanie przysłania ludziom prawdziwy obraz rzeczywistości? Rozumowi czy przeczuciu zawierzyć swój los?