To ktoś, kto nas podnieca

Zagrał w wielu znakomitych filmach, przede wszystkim komediach („Paweł i „Gaweł”, „Piętro wyżej”, „Jego ekscelencja subiekt”), ale nie tylko (w „Skłamałam” wcielił się w stręczyciela). Do legendy przeszło jego wykonanie piosenki „Sex appeal” (to nasza broń kobieca) w filmie „Piętro wyżej” – w kobiecym stroju wystylizowanym na ówczesną seks-bombę Mae West. Zdaniem wielu, był lepszy w kobiecym przebraniu niż Jack Lemmon w „Pół żartem, pół serio”. Ale doskonałym materiałem na film jest także jego biografia.

Urodził się w roku 1899, albo w Łodzi, albo w Genewie. Niejasności biorą się stąd, że jego ojciec, Eugene Bogdan Junod, był Szwajcarem, wyznania ewangelicko-reformowanego (prowadził w Łodzi pierwsze kino, „Urania”). Eugeniusz do końca życia miał dwa paszporty.

Swój pseudonim utworzył z pierwszych sylab imion rodziców (Bogdan, Dorota). Pierwsze sukcesy odnosił w legendarnym warszawskim kabarecie Qui Pro Quo. Na ekranie zadebiutował w roku 1925, w niemych jeszcze „Rywalach”. Od roku 1933 prowadził własną wytwórnię filmową „Urania”, na kilka miesięcy przed wojną przy ul. Foksal 17 założył luksusową kawiarnię Cafe Bodo, która stała się zalążkiem jeszcze bardziej słynnej wojennej kawiarni U Aktorek. Choć wówczas nie było jeszcze portalu Pudelek, cała Polska ekscytowała się jego romansami, m.in. z piękną Tahitanką Reri, która wystąpiła w naszym filmie „Czarna Perła”.

Tak wspaniałe życie zakończyło się jednak tragicznie, na dodatek w czasach PRL jego finał otoczony był tajemnicą. Wedle wersji oficjalnej Bodo zamordowali Niemcy. A tak naprawdę, w roku 1941 we Lwowie został aresztowany przez NKWD pod zarzutem szpiegostwa (ten przeklęty paszport szwajcarski...). Osadzono go na Butyrkach, a zmarł z wycieńczenia w Kotłasie, podczas transportu do syberyjskiego łagru...