Trzeba było gimnastyki...

Ale achillesową piętą „terenowej” oświaty przez dziesięciolecia były sale gimnastyczne. Dzieci uczyły się w przyzwoitych warunkach, jednak lekcje wychowania fizycznego wciąż odbywały się na szkolnych korytarzach, w holach, i pod chmurką.

Praktykowano też gościnne występy w innych szkołach, chętnie korzystano z zajęć na basenie, o ile tylko szczęśliwie znajdował się w pobliżu. To wszystko były jednak rozwiązania połowiczne. Sale gimnastyczne zaczęto więc dobudowywać do istniejących wiejskich szkół. Inwestycje z zasady wlokły się latami, bo tu już nie było takiej presji, jak przy wznoszeniu samych szkolnych budynków. Ale z biegiem czasu, w wielkich bólach, przychodziły na świat.

I wtedy okazywało się, jak bardzo są potrzebne i to nie tylko uczniom. W wielu wsiach wykorzystywane są przez dorosłych, którzy coraz częściej chcą sobie - dosłownie i w przenośni - „przedłużyć młodość”, grając w piłkę czy uprawiające aerobik. Szkolna sala gimnastyczna to także miejsce na występy artystyczne uczniów, wiejskie akademie czy zebrania.

W miejscowościach większych, takich jak np. Gdów, istnienie tego rodzaju obiektu to rzecz nieoceniona. Oczywiście w pierwszym rzędzie dla młodzieży. Gimnazjaliści nie nacieszą się nią wprawdzie długo, bo przestaną istnieć gimnazja, ale nie w nazewnictwie sedno. Wreszcie będzie odpowiednie miejsce na międzyszkolne turnieje i imprezy. Zimową bazę treningową zyskają też miejscowe kluby sportowe. Ale nowy obiekt stworzył też miejsce dla kultury, nie tylko fizycznej.

Oczywiście większość organizowanych dotychczas imprez nadal odbywać się będzie w Centrum Kultury albo w plenerze, ale będą i takie, dla których widownia na kilkaset miejsc będzie w sam raz. Gdyby tak w każdej gminie udało się wybudować podobny obiekt...