Tyran-demon

„Gyubal Wahazar” to utwór z centralną postacią tyrana, bohatera charakterystycznego dla dramaturgicznej twórczości Witkacego.

Tytułowy bohater to studium władzy odbitej w krzywym zwierciadle. Zawiera elementy karykatury społecznej, satyry na władzę, religię i ustrój społeczno-polityczny. Gyubal Wahazar jest absolutnym władcą kraju, którego granice wyznaczają również granice całego świata przedstawionego.

Jego demoniczne, gwałtowne zachowanie oraz dyktatorskie zapędy pozwalają zaklasyfikować go jako tyrana – jednak o legitymizacji metafizycznej. Całość fabuły jest historią przewrotów na szczytach władzy oraz dramatów osobistych pojedynczych bohaterów--podwładnych. Wątki poboczne ilustrują związki władzy z religią, ówczesne teorie fizyczne i medyczne – robią to jednak w sposób karykaturalny. Pojawia się również motyw quasi- -mistyczny, ucieleśniony w osobie dziesięcioletniej dziewczynki Świntusi Macabrescu.

Szczegółowe didaskalia są bogate we wskazówki reżyserskie i odsyłają do kompozycji scenograficznej, co pozwala na umieszczenie „Gyubala Wahazara” wśród dramatów mających realizować teorię Witkiewicza o czystej formie w teatrze.

Jak brzmią dzisiaj, w świecie zawładniętym przez konsumpcję, diagnozy Witkacego, który opisywał w swym utworze z 1921 roku świat w zupełnym rozpadzie? To pytanie zadają sobie twórcy spektaklu: Paweł Świątek – reżyser, Marcin Chlanda – scenograf, wraz z aktorami, czyli Iwoną Budner, Małgorzatą Gałkowską, Pauliną Puślednik, Małgorzatą Zawadzką, Ewą Kolasińską, Wiktorem Loga-Skarczewskim, Marcinem Czarnikiem, Adamem Nawoj-czykiem, Krzysztofem Zawadzkim.