Ucieczka z samotni

Władysław A. Serczyk: ZNAD GRANICY

Natomiast fotel nie jest zbyt wygodny, przeto zasnąć nie daje, ofiarowując mi jednak znacznie większy komfort niż twarde krzesło. Siedząc w nim, nie muszę więc – jak to bywa z krzesłem – poprawiać się co chwilę, bo albo źle wyprofilowane oparcie gniecie w plecy, albo chybotliwy mebel zmusza do nieustannego łapania równowagi, nie pozwalając skupić się na lekturze.

A książka odgrywa w moim życiu rolę szczególną. Łażę wśród nowego krajobrazu wykreowanego przez jakiegoś bardziej czy mniej znanego pisarza, którego styl i talent dobrze poznaję, ale nie śmiem nazwać kolegą, bo wiem, jak bardzo mi do niego daleko. Inna sprawa, że łatwość z jaką przechodzę ze swojej samotni do wyimaginowanego świata zawdzięczam z jednej strony mojej wyobraźni i łatwości poddawania się cudzym wpływom, z drugiej – wielu życiowym doświadczeniom, które nazbierałem w ciągu minionych już trzech ćwierci wieku, o talencie wybranego autora nie wspominając.

Zdarza się nawet, że właśnie w takich chwilach odkładam książkę i pozwalam sobie na całkowite zanurzenie się w świecie, jaki się pojawił za jej przyczyną. Już nie pamiętam o fotelu z oporną obudową tapicerską, w żaden sposób nie chcącą przystosować się do mojego, za przeproszeniem, siedzenia; nie przeszkadza nagranie z Muslimem Magomajewem, które od siódmej rano do czwartej po południu puszczają z elektronicznego odtwarzacza robotnicy odnawiający pobliski domek właśnie zmieniający właściciela. Ba! Nawet mocno już grzejące słońce nie ma wystarczającej siły, by wyciągnąć mnie z domu na tak długo przecież, bo od jesieni, oczekiwany spacer.

Nie ukrywam, że raczej pozwalam sobie wówczas na małe szaleństwo i otwieram nieźle zaopatrzony barek zastanawiając się, czy wzbogacić domowe tło "galicyjską” nieśmiertelną herbatą z rumem, czy wodą sodową z ginem lub z ulubioną whisky? A może do bardzo mocnej kawy, zafundować sobie słodkiego "adwokata”? Ale z umiarem, z umiarem! Staruszku! Ostrożnie z tymi trunkami! Takie figle już chyba nie dla ciebie!

Wracam na fotel. I jest mi dobrze, bo znowu znalazłem się w gwarnym, nie zaś samotnym, świecie książki. A za parę godzin i tak przyjedzie moja żona, a wtedy szeregówka stanie się naszym wspólnym dobrym domem, pełnym oczekiwanego rodzinnego ciepła.