Urok nie tylko Hemara

98. krakowski Salon Poezji

   Jestem przekonany, że gdyby Hemar żył, to dla tej aktorki napisałby najwspanialsze wiersze, najładniejsze piosenki... Gdyby usłyszał, jak Anna Radwan swym sopranem wyznaje "Nikt, tylko ty", jak czyta słowa innego nieśmiertelnego szlagieru międzywojnia - "Kiedy znów zakwitną białe bzy", jak bawi się tekstem "Diety" (jak się ma taką figurę!), jak łobuzerskim tonem przytacza przysłowia z "Ogrodu fraszek", by za moment oddać się lirycznej zadumie - porzuciłby Pogorzelską, i Ordonkę, i Zimińską...
   Wspaniałe popołudnie uprzytomniło raz jeszcze, jaką wciąż niewyczerpaną skarbnicą są tysiące wierszy, fraszek, piosenek, jakie stworzył Marian Hemar - w Polsce, w rodzinnym Lwowie, w Warszawie, do której zjechał w 1925 r., a potem, od 1942 r., na emigracji w Londynie. To tam powołał do życia kolejne kabarety, w tym ten na falach Radia Wolna Europa, co sprawiło, że w PRL musiało być o Hemarze cicho. Niemniej jego piosenki - "Czy pani Marta...", "Pierwsza piosenka o Lwowie", "Mały żigolo" - wciąż żyły, nawet jeśli pozbawione nazwiska autora.
   W Londynie spędził też wiele lat krakowski aktor Janusz Szydłowski; trafił tam wprawdzie już po 1972 r., po śmierci samego Hemara, niemniej spotkał jego, snujących wspomnienia, aktorów.
   To było czarowne przedpołudnie - bo jeszcze Adam Niedzielin, pianista wyborny, wplatał w ten nastrój nuty Gershwina. Nic dziwnego, że kończyła spotkanie owacja na stojąco, i następnie liczne sugestie i prośby następne... Bo taki poetycki zwiewny humor - z dystansem, autoironią i nieodzowną szczyptą melancholii - moc uwodzenia ma ogromną. Jakżeż rozjaśnił świat wczorajszy Krakowski Salon Poezji - mimo deszczu, mimo całej tzw. dookolnej rzeczywistości.
   W najbliższą niedzielę ostatni Salon przed wakacjami - już 99. W nim Anna Dymna, Anna Cieślak, Jerzy Święch i ze stolicy - Piotr Adamczyk. (WAK)