W ciemię bity. Chałupy welcome to

Szczerze mówiąc, mam z tą uchwałą spory problem. Nie cierpię marnotrawstwa. Mój ulubiony bohater literacki to Ebenezer Scrooge z „Opowieści wigilijnej” Dickensa. Ideowo bliższy jest mi mieszkający w beczce Diogenes z Synopy niż Epikur. Przedkładam Spartę Leonidasa nad Rzym Heliogabala. Ale, z drugiej strony, wiem do czego wspomniana uchwała może doprowadzić, jako że Unia lubi – jak to z wdziękiem ujmuje moja ulubiona euroentuzjastka W.Czc. Joanna Scheuring-Wielgus – „wciskać dziecko z kąpielą do brzucha”.

No bo jest tak. Po pierwsze - logiczna sprzeczność. UE walczy z globalnym ociepleniem, chcąc jednocześnie pozbawić nas możliwości ubierania się – co musi doprowadzić do śmierci milionów z powodu zapalenia płuc. Po drugie, ubrania produkowane są głównie w szokująco niekiedy biednych krajach świata, jak Bangladesz. Niewątpliwie w przypadku ograniczenia liczby noszonych przez nas ciuchów zachodnie koncerny (których nie cierpię, jak każdy normalny człowiek) przestaną tych nędzarzy cynicznie wykorzystywać - ale za to pozbawieni roboty owi nędzarze poumierają z głodu. Albo - w jeszcze większej liczbie niż obecnie zaczną do Europy przyjeżdżać (skutki takiej, liczonej w milionach, imigracji z Azji opisał Jean Raspail we wspaniałej, ale i przerażającej powieści „Obóz świętych”).

Tak czy tak, w tzw. zaistniałej sytuacji Unia powinna zmienić swój hymn. Polecałbym wykorzystanie słynnej piosenki Zbigniewa Wodeckiego, chyba tylko przez jakieś przeoczenie nie śpiewanej jeszcze na tzw. paradach dumy nie bardzo wiadomo z czego: „Znów się będziem rozbierać/ Miss Natura wybierać/ Przez wieś przebiegł dreszcz/ W krzakach siedzą tekstylni/ Gryzą palce bezsilni/ Zaklinają deszcz/ Chałupy welcome to/ Bahama mama luz/ Afryka dzika do nas zawita/ Chałupy welcome to”.