W ciemię bity. Pod wulkanem

Oczywiście przede wszystkim to wielkie nieszczęście dla mieszkańców tej chętnie odwiedzanej przez turystów wyspy. Ale, jak znam Kanaryjczyków, za jakiś czas stworzą podobną atrakcję, jaką można zwiedzać na sąsiedniej Lanzarote. Chodzi mi o postwulkaniczny Park Narodowy Timanfaya, z ponurymi krajobrazami i rozpadlinami w ziemi, pozwalającymi rzucić okiem w głąb płonących żywym ogniem przepaści, przypominający wręcz piekło. Takie prawdziwe.

To jednak pieśń przyszłości. Na razie wspomniane piekło zawłaszcza coraz więcej powierzchni wyspy (a więc: Ziemi, i to tej jej części, jaką zwykło uważać się za niemal raj). Co więcej - piekło to może i powinno wywrzeć spory wpływ na światową politykę. Także (zwłaszcza) polską. Nad nasz nieszczęśliwy kraj dotarły przecież już znad La Palmy wulkaniczne obłoki. Nie mogę więc nie zapytać, dlaczego polski rząd nie zwrócił się jeszcze do TSUE, zwłaszcza wywodzącej się z Hiszpanii sędzi Rosario Silva de Lapuerty, z żądaniem natychmiastowego zamknięcia wulkanu, aż do czasu ustalenia wysokości odszkodowań, jakie Hiszpania powinna nam zapłacić.

Oczywiście wiem, że to równie niemożliwe, jak zamknięcie z dnia na dzień kopalni węgla. Ale co nas to obchodzi? Zamykać, płacić, albo espanoexit!

Z drugiej strony - Hiszpania, i w ogóle cały świat, ma świadomość, że wybuchowi wulkanu nie sposób zapobiec i nie da się go powstrzymać. Wskutek tego, i słusznie, z potokami lawy nie robi się nic, poza ratowaniem ludzi, zwierząt oraz dobytku. Dlatego zastanawia mnie, jakim cudem (słowa tego używam nie bez kozery) ludzkości (zwłaszcza unijnej biurokracji) nie potrafiącej poradzić sobie ze zwykłym wybuchem wulkanu, wydaje się, że powstrzyma uzależnione od procesów zachodzących w skali kosmicznej zmiany klimatyczne?

I jeszcze jedno, kto wie, czy nie najważniejsze, pytanie. Gdzie jest GretaThunberg? „How dare you, volcano?...”