W ciemię bity. Powrót do Europy

Te słowa zaczerpnięte z zapomnianej już pieśni masowej (tekst Gustaw Ehrenberg), znanej jako „Szlachta w roku 1831”, doskonale pasują do tego, co rozegrało się kilka dni temu. Pod Sejmem policja lała rolników, a tymczasem posłowie, zwłaszcza posłanki, kłócili się o mrożenie. Nie, nie krajanki jarzynowej. Ustaw aborcyjnych. Przywołane słowa pasują tym lepiej, że podobnie jak w roku 1831 w Polsce panoszą się mniej czy bardziej jawni agenci ościennego mocarstwa, a nasza chwilowa niepodległość przeżywa swe ostatnie podrygi.

A patrząc już bezpośrednio, z perspektywy XXI wieku: podczas wspomnianych zajść widać było, że spełniło się marzenie wyborców popierających Platformę i jej przystawki. Polska wróciła do Europy! Tak jak w prawdziwie europejskich stolicach, Paryżu, Berlinie, Brukseli, w ruch poszły pałki, kamienie i gaz, nawet polało się trochę krwi. Nie należy jednak zapominać, że i tak doszliśmy dopiero do połowy tej drogi prowadzącej ku wyższej, zachodniej cywilizacji. Poczekajmy, aż premier, spełniając kolejne marzenie swych wyborców, zaprosi do nas, ot, choćby mieszkańców Erytrei, sympatycznych, energicznych i chętnych do (specyficznej) roboty. Dokładnie takich samych, może wręcz tych samych, jacy w lutym 2024 toczyli między sobą w Hadze walki plemienne.

Tak, tak, Szanowny Elektoracie Tuska, Hołowni czy Tygrysa. Trzeba dokładnie przemyśleć, o co się w modlitwach prosi, bo Opatrzność może (nieopatrznie) nasze życzenia spełnić.

Ale w ubiegłą środę pod Sejmem nie tylko wróciliśmy do Europy. Tego samego dnia zakończyła swój krótki żywot tzw. uśmiechnięta Polska. Teraz uśmiechać się (i radować) mogą tylko Niemcy, pośredni sprawcy kolejnego cudu, jaki (15 października) dokonał się nad Wisłą. Śpiewając wraz z politykami Koalicji 13 Grudnia na dwa głosy: „O Radości, iskro bogów, kwiecie elizejskich pól,/ Święta, na twym świętym progu staje nasz natchniony chór./ Jasność twoja wszystko zaćmi, złączy, co rozdzielił los./ Wszyscy ludzie będą braćmi, gdzie Ursuli mówi głos”.

Point de reveries, meine Herren. Żadnych marzeń.