W ciemię bity: Umysł zniewalany

Co słychać z lekami na koronawirusa i dlaczego nic się o nich nie mówi, choć szczepionki wynaleziono w tempie iście kosmicznym?

Ilu potencjalnych wyszczepieńców odrzucono na etapie wstępnych badań i jakie schorzenia uniemożliwiają przyjęcie preparatu?

Jakim cudem już na następny dzień po pierwszym tzw. ataku antyszczepionkowców obrońców wyróżniono medalami, gdy nawet bohaterowie wojenni bądź solidarnościowi czekają na taki zaszczyt całymi latami?

Czym różnią się pojęcia „szczepienia obowiązkowe” (dopuszczalne) od „szczepień przymusowych” (absolutnie nie do przyjęcia)?

Jaki prawem pracodawcy mogą otrzymać możliwość kontrolowania stanu zdrowia pracowników pod kątem ich stosunku do covida, a na przykład pytanie o nosicielstwo wirusa HIV to fobia, zbrodnia przeciw ludzkości i RODO?

I wreszcie kwestia fundamentalna… Jak wpływ na niechęć do szczepień ma owa jednorodność natrętnego chóru dobiegającego z każdej, rządowej i opozycyjnej, strony, nie dopuszczającego do debaty publicznej takich jak wspomniane wyżej pytań, uważającego wszystkich wyrażających jakiekolwiek wątpliwości za foliarzy, płaskoziemców oraz zwolenników Jana Pospieszalskiego? W końcu już stary Żyd przywoływany przez Czesława Miłosza w „Umyśle zniewolonym”, nauczał: „Jeżeli dwóch kłóci się, a jeden ma rzetelnych 55 procent racji to bardzo dobrze i nie ma się co szarpać. A kto ma 60 procent racji? To ślicznie, to wielkie szczęście i niech Panu Bogu dziękuje! A co by powiedzieć o 75 procent racji? Mądrzy ludzie powiadają, że to bardzo podejrzane. No, a co o 100 procent? Taki, co mówi że ma 100 procent racji, to paskudny gwałtownik, straszny rabuśnik, największy łajdak”.