W ciemię bity. Wypisy z ksiąg użytecznych

FLESZ - Koronawirus. Część sklepów zamknięta
[xlink]ba90b443-9ef7-4ea2-3f54-ce46d9062899,7579f7cc-d430-a60a-5a69-f5e9bb3da54c[/xlink

Nasi współobywatele byli tacy sami jak wszyscy, myśleli o sobie, inaczej mówiąc, byli humanistami: nie wierzyli w zarazy.

Zaraza nie jest na miarę człowieka, więc powiada się sobie, że zaraza jest nierzeczywista, to zły sen, który minie. Ale nie zawsze ów sen mija, i od złego snu do złego snu, to ludzie mijają, a humaniści przede wszystkim, ponieważ nie byli dość ostrożni.

Nasi współobywatele nie ponosili większej winy niż inni; zapominali o skromności, tylko tyle, i myśleli, że wszystko jest jeszcze dla nich możliwe, co zakłada, że zarazy są niemożliwe. Nadal robili interesy, planowali podróże i mieli poglądy. Jak mogli myśleć o zarazie, która przekreślała przyszłość, przenoszenie się z miejsca na miejsce i dyskusje? Uważali się za wolnych, a nikt nie będzie wolny, jak długo będą istniały zarazy.

I nawet po tym, gdy doktor […] przyznał w obecności swego przyjaciela, że garstka rozproszonych chorych umarła bez uprzedzenia na zarazę, niebezpieczeństwo było dla niego wciąż nierzeczywiste”.

Albert Camus „Dżuma”, przekład Joanna Guze, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1978, wydanie trzynaste, strona 35