W domu rodzinnym wyciągało się zastawę tylko od wielkiego dzwonu

– Lubi Pan jeść?

– To chyba widać. Nic się niestety nie ukryje.

– Inaczej smakuje obiad podany na ładnym talerzu, zjedzony przy pięknie ubranym stole?

– Oczywiście. Już to pani nagrywa?

– Tak, choć nagrywanie nie jest teraz dobrze odbierane.

– Nie mam nic do ukrycia.

– A zatem?

– Gdybym w to nie wierzył, nie prowadziłbym interesu, który polega na tym, że proponuję osobom, które lubią jeść i doceniają rytuały z tym związane, nowe dekoracje, kształty, wynalazki. Coraz więcej restauracji przywiązuje też wagę do sposobu serwowania dań. Do tego pierwszego kontaktu. I choć potem może być już gorzej, zawsze trzeba wychodzić z założenia, że jemy oczami. To, co ładne i gustowne, nas przyciąga, wprawia w dobry nastrój. Im piękniejsza oprawa, tym chętniej sięgamy po daną potrawę.

– Sprzedaje Pan drogie rzeczy?

– Różne. Można u nas ozdobić stół mówiąc kolokwialnie „na bogato”, świątecznie – zrobić prawdziwe dekoracyjne show. Ale oczywiście mamy także zestawy do codziennego użytku, już nie takie wysublimowane.

– Kiedy Pan zrozumiał, jak ważna jest ta estetyka? W domu celebrowało się wspólne posiłki?

–Wychowałem się na wsi i specjalnie nie celebrowaliśmy posiłków. Zastawę stołową wyciągało się właściwie tylko podczas wielkich świąt, na Wielkanoc czy Boże Narodzenie. I były to przepiękne rzeczy kupione jakimś cudem przez rodziców w tamtych siermiężnych czasach.

– Porcelana, srebra?

– Mieliśmy cudne wyroby z wielu fabryk, np. z „Krzysztofa” czy z Chodzieży. A także wielki serwis z Ćmielowa, chyba przedwojenny. Mama wyciąga go od wielkiego dzwonu. Pamiętam dobrze talerz z goździkiem, który wyglądał jak żywy, a także cacka z szerokim pasem platyny – które, to już wiem – są bardzo ciężkie do wykonania. I kosztowne. Kto by teraz za to tyle płacił? Byłem dziś w Biedronce, gdzie zwróciłem uwagę na serwisy obiadowe. Ktoś oglądał talerz głęboki, w którym zauważyłem dwie dziury. Chyba im się szybko nie sprzeda, bo nie dość, że brzydkie, to jeszcze wybrakowane.

– Podobno jest Pan zakręcony na punkcie wzornictwa?

– I to tak bardzo, że kupiłem sobie fabrykę kalkomanii w Wałbrzychu, która te dekoracje na talerze produkuje. Mam już kilka pomysłów zdobniczych, które pojawią się w tegorocznych kolekcjach. Zobaczymy, jak będą ocenione przez naszych klientów na całym świecie.

– Kto gotował w Pana rodzinnym domu?

– Głównie babcia i mama. Była to tradycyjna polska kuchnia. Babcia, która dziś ma 96 lat, wciąż tak świetnie gotuje, że mama nigdy nie osiągnie takiego mistrzostwa. Nie jest w stanie jej dorównać ani kunsztem kulinarnym, ani smakiem potraw. Babcia mocno dzierży kuchnię w swoim ręku. Gotowanie wciąż sprawia jej dużą radość!

– Tradycyjna, czyli głównie co?

– Na przykład kapuśniak. To firmowe danie, na które zwykle zjeżdża się cała rodzina. Wystarczy, aby babcia dała tylko hasło: ugotowałam gar kapusty, a od razu w drzwiach staje moja siostra, ja, często dalsi i bliżsi wujkowie.

– Święta zawsze przygotowuje się „na bogato”?

– W czasie wigilii nie było może dwunastu potraw, ale zawsze jest barszczyk z uszkami, kapuśniak z grzybami, smażony karp, kapusta z grochem. No i muszą być kluski z makiem i rodzynkami, to tradycyjne danie z okolic, gdzie urodził się tata – Doliny Kluczwody.

– Pan potrafi gotować?

– Nie umiem tego ocenić, ale czasami staję przy garnkach.

- Jaka to kuchnia?

– Wykwintna… To oczywiście żart. Ale umiem przyrządzić jarzyny, lekkie obiady. No i potrafię zrobić naprawdę dobrego karpia. Tradycyjnego, smażonego.

– Jakich smaków szuka Pan jedząc poza domem?

– Lubię kuchnię meksykańską: zupy, burrita, dużo papryki, a także japońskie sushi. Często chodzimy ze znajomymi do restauracji Miód&Malina, gdzie można popróbować polskiej kuchni, świetnej gęsiny, gołąbków czy racuchów. Na śniadanie zaś zachodzę zwykle do Europejskiej. Lubię klimat tego miejsca.

– Dania egzotyczne?

–Tylko za granicą. W Chinach, gdzie często bywam, lubię jeść w restauracjach syczuańskich i małych lokalnych knajpkach. To kuchnia ekstremalnie pikantna. Jem wszystko z dziką pasją, nie patrząc, że dania często podawane są na plastikowych talerzach…

– Widzę, że lubi Pan smaki ostre?

– W czymś trzeba być ostrym. Pracownicy wiedzą, że jestem łagodny jak baranek, więc przynajmniej kuchnię wybieram ostrą.

– Mówił Pan na początku, że wychował się na wsi. Dziś Modlniczka wygląda jak wielkie centrum handlowe.

– Faktycznie, kiedyś w tym miejscu był wielki sad i kurniki. Potem ziemię przecięła autostrada, na miejscu sadu stanął salon meblowy mamy, potem w miejscu pól uprawnych wyrosło centrum i hotel. Takie życie.

***

Witek’s to firma istniejąca na polskim rynku od ponad 20 lat. Specjalizuje się w sprzedaży porcelany, szkła oraz całej gamy artykułów wyposażenia wnętrz.

W dziedzinie wzornictwa stara się być na bieżąco, uważnie śledzić trendy na rynkach światowych, proponując uznane nowości. Witek’s współpracują z renomowanymi producentami zagranicznymi i polskimi, takimi jak choćby Lubiana, Karolina czy Chodzież.

Stara się, by ich oferta była niepowtarzalna, dlatego większość naszej kolekcji stanowi asortyment produkowany specjalnie dla nich „na tak zwaną wyłączność”.