W duńskiej szkole Misia czuła się jak obywatelka klasy B. Dziś śpiewa na własnych warunkach

Młodzi muzycy psioczą na czym świat stoi na polską scenę muzyczną. Narzekają, że nie mają szans wydać płyty, a radia nie puszczają ambitniejszej muzyki. Wszyscy marzą tylko o tym, żeby wyjechać na Zachód, gdzie show-biznes czeka na nich z otwartymi ramionami. Tymczasem może być zupełnie inaczej. Ktoś, kto mógł działać na Zachodzie, wraca do Polski i właśnie tutaj odnosi sukces. I to nie byle jaki, bo mierzony prestiżowymi nagrodami i występami na największych festiwalach. Nie wiecie o kim mowa? O Misi Furtak.

Kiedy odkryła u siebie muzyczne fascynacje, rodzice nie byli zbyt zadowoleni. Jak wszyscy dorośli wyobrażali sobie zupełnie inną przyszłość dla swej córki. Wiadomo, lekarz albo prawnik. Ona wolała śpiewać. Ulegli i posłali ją do szkoły muzycznej. Okazało się jednak, że rzeczywistość niezbyt pasowała do dziecięcych marzeń.

– Od piątego roku życia uczyłam się gry na skrzypcach, pianinie i flecie – wspomina. – Niestety, polski system szkolnictwa muzycznego, opierający się na kształceniu wirtuozów jednego instrumentu, skutecznie zniechęcił mnie do grania. Wróciłam do tego dopiero, gdy miałam dwadzieścia lat.

Misia dowiedziała się wtedy, że w Danii są szkoły, w których można uczyć się różnych rodzajów sztuki – muzyki, malarstwa czy rzeźby. Pozwalają one sprawdzić się w konkretnej dziedzinie i ocenić, czy to dobry pomysł na dalsze życie bez podejmowania konkretnych zobowiązań. Nie namyślając się wiele i znów wbrew przestrogom rodziców, pojechała do Danii.

To był strzał w dziesiątkę. W nowej szkole nikt nie mówił studentowi, że „tak jest dobrze, a tak jest źle”, a nauczyciele zachęcali do tego, żeby próbować wszystkiego na własną rękę.

– W budynku uczelni była sala koncertowa, miejsce prób i studio nagraniowe – wylicza. – Brało się do nich klucze i jedyne, o czym trzeba było pamiętać, to żeby zamknąć wszystko, kiedy się po północy stamtąd wychodziło. Dzięki takiemu podejściu w mojej głowie nastąpiła przestawka – zaczęłam grać, śpiewać, pisać i komponować. Zrozumiałam, że to wcale nie jest takie głupie i że wcale sobie tego sama nie wymyśliłam bez sensu.

W szkole młoda Polka poznała międzynarodowe towarzystwo. Dwóch chłopaków szczególnie przypadło jej do gustu – Anthony i Tom. Obaj chodzili wcześniej do szkoły w Luksemburgu i tam założyli swój pierwszy zespół. Ponieważ po przeniesieniu się do Danii nadal planowali muzyczną działalność, wciągnęli Misię do spółki. Tak narodził się zespół o niekonwencjonalnej nazwie Tres.b.

– Kiedy zagraliśmy po raz pierwszy, nasze brzmienie było nierówne, hałaśliwe, nie umieliśmy sobie z nim poradzić – wyjaśnia wokalistka. – Skojarzyło się nam ono z filmami klasy B. Poza tym ja, Anthony i Tom byliśmy jedynymi obcokrajowcami w szkole, a więc odstawaliśmy od reszty. Czuliśmy się, jak ludzie klasy B. Żeby podkreślić swoją odrębność, użyliśmy francuskiego słowa „tres”, którego w Luksemburgu używa się w slangu dla podkreślenia jakiejś cechy, na przykład „tres cool”. W ten sposób powstała nasza nazwa – Tres.b.
W Kopenhadze nie zagrzali długo miejsca. A ponieważ Misia dostała się na studia do Maastricht, chłopaki zrezygnowali ze swych planów i wyjechali z nią do Holandii. Zamieszkali tam w domu kumpla, który później dołączył do zespołu jako drugi gitarzysta. Razem nagrali w garażowych warunkach płytę – „Scylla And Charybdis”.

– Żeby wszystko miało sens, musieliśmy założyć firmę – tłumaczy wokalistka. – Zarejestrowaliśmy się, podpisaliśmy odpowiednie umowy i działaliśmy jako trzyosobowe przedsiębiorstwo. Nic to nie kosztowało – było nam więc łatwo wystartować na początku, kiedy nie mieliśmy jeszcze żadnych zarobków. Czuliśmy zatem niezależność i mogliśmy po swojemu układać wszystkie sprawyzwiązanez __działalnością zespołu.

Wszystko szło dobrze – muzycy tworzyli nowe piosenki, grali koncerty w klubach, fani zaczęli interesować się zespołem. Kiedy przyszło do nagrań drugiej płyty, Misia zaproponowała swym kolegom wyjazd do Polski. Jej znajomy, z którym świetnie się rozumiała w sprawach muzycznych, miał w Warszawie swoje studio. Cała trójka spakowała się więc i zameldowała pewnego dnia pod Pałacem Kultury i Nauki.

Już podczas prac nad nowym materiałem po stołecznej scenie muzycznej rozniosły się wieści o tym niezwykłym zespole. Nic więc dziwnego, że do drzwi studia zaczęli pukać szefowie kolejnych wytwórni płytowych. Kiedy nowa płyta Tres.b ukazała się na rynku, krytycy pisali o niej w samych superlatywach, a publiczność chętnie przychodziła na promujące ją koncerty. Drugi album jeszcze podniósł notowania formacji. Posypały się nagrody – statuetka Fryderyka i Paszport Polityki.

– Otworzyło się wtedy przed nami wiele drzwi – cieszy się Misia. – Pojawiło się więcej zamówień na koncerty, jesteśmy lepiej traktowani, więcej ludzi z mediów chciało z nami rozmawiać. To, że zagraliśmy trasę i że było wokół nas tyle zamieszania, wynikało właśnie z przyznania nam takiego „znaku jakości”. To się jeszcze nie przekłada na sprzedaż płyt. Ciągle nie ma czegoś takiego, że po takiej nagrodzie słuchacz idzie do sklepu czy zamawia w internecie album nagrodzonego wykonawcy.

Sukces, jaki Tres.b odnieśli w Polsce, sprawił, że muzycy całkowicie zapomnieli o podbijaniu Zachodu. Skupili się na rodzimym rynku, grając kolejne trasy koncertowe, które przysporzyły im wierną grupę fanów. – Pewnie, gdyby płyta nie miała tak dobrego przyjęcia, zastanawialibyśmy się, co robić dalej – tłumaczy Misia. –Bo w naszym przypadku pozostanie w Polsce nie było wcale takie oczywiste – przecież chłopcy mają swoje rodziny w Luksemburgu, mają pogmatwane korzenie, więc moglibyśmy przenieść się w wiele miejsc. Ale tutaj jesteśmy w dobrym otoczeniu, dużo się wokół nas dzieje.

Ubiegłego lata Tres.b miało zagrać w Krakowie podczas Coke Live Festivalu na małej scenie. W dniu imprezy okazało się, że główna gwiazda, amerykański zespół Wu-Tang Clan spóźni się na swój występ. Organizatorzy postanowili więc dokonać szybkiej zamiany – i zaproponowali Tres.b występ na dużej scenie przed dwudziestotysięcznym tłumem. Męska część zgodziła się od razu, Misia protestowała, ale ją przegłosowano. Stres był ogromny – ale festiwalowa publiczność przyjęła zespół entuzjastycznie. Po koncercie Misia zeszła ze sceny, przysiadła gdzieś z boku i... zasnęła. Być może to właśnie te emocje sprawiły, że kilka tygodni później muzycy ogłosili zawieszenie działalności.

– Byliśmy bardzo zmęczeni – potwierdza Misia. – Próba zmuszania się to tworzenia czegoś, z czego nikt nie byłby zadowolony, byłaby kompletnie bez sensu. Postanowiliśmy więc zatrzymać się na tym, z czego wszyscy jesteśmy dumni i na spokojnie zastanowić się, co dalej.
Młoda wokalistka nie próżnuje. Wraz z dawnym muzykiem Republiki, a obecnie wziętym producentem, Leszkiem Biolikiem, nagrywa solową płytę, firmując ją pseudonimem Misia Ff. Ku jej zdumieniu, wydawnictwo okazało się jeszcze większym sukcesem niż albumy Tres.b., a pochodząca zeń dowcipna piosenka „Mózg” trafiła nawet na listę przebojów radiowej Trójki. Ta popularność sprawiła, że Misia została zaproszona przez TVP na występ podczas sylwestrowej gali we Wrocławiu, a kobiece magazyny zaczęły umieszczać jej zdjęcia na okładkach. Wszystko wskazuje na to, że na firmamencie polskiego popu rozbłysła nowa gwiazda.

– Póki co, jestem ciekawa, jak daleko można zajść w tym tak zwanym show-biznesie na własnych warunkach – zastanawia się Misia. – Generalnie uważam, że wszystko jest dla ludzi. Pytanie tylko, czy trzeba się naginać i ustępować. Robię więc różne rzeczy, ale tak, żeby sobie samej nie mieć nic do zarzucenia.

***

Michalina Furtak – wokalistka i basistka. Znana głównie jako członkini rockowego tria „Tres.b”. Nagrała z nimi trzy albumy: Scylla and Charybdis (2007), The Other Hand (2010) i 40 Winks of Courage (2012).

Na razie zespół i Misia odpoczywają od siebie.**

Dziewczyna pracuje nad solową płytą.

Cała jej rodzina to Łemkowie z Beskidu Niskiego.