W parku znalazłem limbę. Żyć nie umierać

FLESZ - Polacy za biedni by jeść eko

Na ziemi znalazłem kilka szyszek i garść limbowych orzeszków. Centymetrowej długości, opasłe i w odróżnieniu od naszych iglaków, pozbawione lotnego skrzydełka. Ponoć pożywne.

Park narodowy to sanktuarium przyrody i nie miałem dylematu: jeść czy nie jeść. Oczywiście nie jeść. Choć muszę przyznać, iż bardzo mnie kusiło… Takie wielkie i zawierające sporo pyszności nasiona roznoszą tylko ptaki. Choćby orzechówki i sójki. O tym za chwile.

Kiedyś, nim tatrzańskie lasy objęto ochroną z limbą włącznie, nasiona zbierano na masową skalę. Zgniecione i zmieszane z olejem służyły do nacierania skroni. Likwidowały migreny i podnosiły zdolności umysłowe. Sam nie wiem, czy to rzeczywiste lecznicze właściwości czy siła sugestii.

Wracając do pachnącej żywicy, to trzy wieki temu tatrzańskie limby służyły do wyrobu balsamu. Specyfik był istnym panaceum. Stosowany wewnętrznie i zewnętrznie leczył wszystkie schorzenia. To akurat szczera prawda.

Po chwili napatoczyła się sójka. Dziwna, nie uciekała choć powinna. Patrzyła mi w oczy żebrując okruszków jedzenia. Kolejny zwierzak zepsuty przez turystów. Rzuciłem jej kilka nasion limby. Zerknęła ciekawie, ale nie zabrała. Przeniosła się do sąsiadów, którzy uraczyli ją kawałkami krakersów. Ot, znak czasów, kiedy dzikie zwierzaki w środku parku narodowego są przyzwyczajone do ludzkiego jedzenia. Ciekawe, jak sójka przetrzyma zimę.