W podwawelskim podziemiu

Fot. z archiwum zespołu

Nie wierz nikomu po trzydziestce

Mają w Krakowie opinię kapeli kultowej. Grają już osiem lat, a nadal pozostają znani tylko wtajemniczonym. Bo tak chcą – nie interesuje ich szturmowanie list przebojów czy wciskanie się do telewizji. To grupa pAMBUK.

Jak każdy zespół cieszący się kultowym statusem, tak i pAMBUK ma charyzmatycznego lidera. Jest nim wokalista i autor tekstów – Mateusz Bobek. Ponieważ od dziecka interesował się muzyką, nic dziwnego, że w liceum poczuł nieodparte pragnienie założenia własnej kapeli. Był jednak problem – nie umiał grać na żadnym instrumencie. Miało to jednak dobre strony. Kiedy znalazł podobnych sobie, każdy wybrał dla siebie instrument, jaki mu najbardziej pasował. Mateusz sięgnął po bas, bo lubił mroczne dźwięki dominujące w nagraniach jego ulubionego zespołu Morphine.

_- Długo szukaliśmy dobrej nazwy. Chcieliśmy wybrać coś oryginalnego, niekojarzącego się z żadną subkulturą. I wtedy Michał wymyślił pAMBUKA. Ponieważ mieliśmy poważne teksty, pomyśleliśmy, że taka nazwa z przymrużeniem oka, odejmie nam trochę tej powagi. No i była łatwo zapamiętywalna – _wspomina Mateusz.

Zaczynali od prostego punka – bo na tyle starczało im umiejętności. Mateusz wypatrzył jednak utalentowanego gitarzystę – Dominika Fijasia. Ten, znudzony graniem klasyki w szkole muzycznej, postanowił dać się ponieść rockowej energii. To połączenie sił miało zbawienny wpływ na zespół. Młodzi muzycy kupili profesjonalne instrumenty i zaczęli regularnie spotykać się na próbach w domu perkusisty. Pomysły na kolejne piosenki rodziły się zarówno w domach Dominika i Mateusza, jak i podczas improwizacji całego składu. Chłopaki wymieniali się plikami dźwiękowymi przez Internet, dzięki czemu każdy z nich dogrywał własne partie.

- Z czasem wypracowaliśmy własną metodę tworzenia repertuaru. Ponieważ każdy z nas lubi coś innego i mamy odmienne pomysły na kompozycje, to wybieramy tylko te utwory, które podobają się wszystkim. – wyjaśnia Dominik.

W efekcie piosenki pAMBUKA zmieniły swe oblicze – zachowując brzmieniową szorstkość, nabrały niebanalnej melodyki i transowej rytmiki. Spotykały się w nich elementy post-punka, indie-popu i kraut-rocka.

_- Osobiście nie lubię mieszania stylów, ale nie interesuje mnie też powtarzanie tych samych pomysłów, takie granie od cepa.__Dlatego, choć nasze kompozycje są różnorodne, mają jednolite brzmienie _– dodaje Mateusz.

Mocnym punktem twórczości pAMBUKA okazały się teksty pisane przez wokalistę. Zwięzłe i lapidarne, konkretne i pomysłowe, szybko spodobały się krakowskim studentom, sprawiając, że Mateusz został uznany za następcę Marcina Świetlickiego.

- Lubię prostotę, małą ilość słów, częste powtórzenia. Dzięki temu moje teksty działają jak haiku – dają możliwość różnorodnych interpretacji. Obecnie dążę jednak do większego rozbudowania formy - wyjaśnia Mateusz.
Rok temu pAMBUK wydał swój debiutancki album. Przyniósł on podsumowanie dotychczasowej działalności zespołu, mierzonej kilkudziesięcioma koncertami i dwoma płytami demo.

_- To był trudny czas. W pewnym momencie wydawało nam się, że utkniemy z tym materiałem w miejscu. Najpierw nagrania, potem dogrywki, remiksy i wreszcie kłopoty ze znalezieniem wydawcy. Ale całe szczęście wszystko skończyło się dobrze _– podsumowuje Dominik.

Choć płyta sprawiła, że o pAMBUKU usłyszano poza Krakowem, zespół nie ma ambicji podbijania Polski.

_- Zostaniemy w krakowskim podziemiu. Nasza muzyka, teksty, nostalgiczny klimat piosenek, to wszystko nie sprawdza się w reszcie kraju. A w Krakowie – jak najbardziej _– podkreśla Dominik.

Paweł Gzyl