Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Walentynki. Trzydzieści lat po ślubie pisze dla Niej wiersze...

Katarzyna Hołuj
Katarzyna Hołuj
Wiele pań może pozazdrościć Bożenie Piwowarskiej z Dobczyc męża, dla którego jest muzą i spełnieniem jego marzeń

Bożena i Wiktor Paweł Piwowarscy znają się 34 lata a parą są od 33 lat. Ona mówi o nim „moja pierwsza prawdziwa miłość. I ostatnia”. On pisze do niej listy, w których potwierdza siłę uczucia, które wybuchło już w szkole średniej.

Chodzili do dwóch różnych szkół w jednym mieście - Starym Sączu. Ona do Liceum Ogólnokształcącego, on do Technikum Leśnego. Oboje byli w czwartej klasie: jej został rok do matury, jemu dwa lata. Być może nie trafiliby na siebie, gdyby nie fakt, że w internacie „ogólniaka” rozpoczął się remont. Na ten czas uczniów przeniesiono do bursy Technikum Leśnego.

Pani Bożena wspomina jak z koleżankami stała przed budynkiem, w którym miały zamieszkać, a obok przechodzili mieszkający w nim uczniowie.

- Patrzyłyśmy na mijające nas osoby, które pewnie zmierzały do celu, kiedy nagle pojawił się mężczyzna o wiele poważniejszy. Z brodą, w mundurze leśnym i z aktówką. Zdecydowanie wyróżniał się w tłumie. Myślę: pewnie jakiś profesor - opowiada. Uderzyła ją powaga i dojrzałość nieznajomego.

Dopiero po miesiącu zorientowała się, że jest to jeden z uczniów, na dodatek mieszkający w tym samym co ona budynku.

On zaczął odwiedzać ją pod pretekstem różnych pilnych spraw. Brunetka o pięknych oczach zrobiła na nim piorunujące wrażenie.

- Poszedłem kiedyś do fotografa w Starym Sączu zrobić zdjęcia. W gablocie było jej zdjęcie. Chciałem je nawet odkupić, ale właściciel zakładu nie chciał sprzedać - wspomina pan Wiktor, częściej nazywany Pawłem. Paweł to jego drugie imię, ale bliscy, przyjaciele i znajomi używają właśnie tego.

***

Co mnie zachwyca u Ciebie, najdroższa? Twe piękne oczy, głębokie, łagodne. Przez życie droga z Tobą znacznie prostsza. Spojrzenie ciepłe, a serce pogodne. Jestem zdumiony, że w tak drobnym ciele, mieści się piękno rozumu i duszy. Przymioty serca, których jest tak wiele. Te rozkwitają wśród burz i wśród suszy. Co najpiękniejsze w tym życiu jest dla mnie. Że jesteś moja, jak to jest możliwe? Życie jest słodsze na jawie niż we śnie. Chociaż deszcz pada, a noce burzliwe.

(fragmenty Listu do Żony XXIII)

Kiedy w drugim semestrze przeprowadziła się na stancję, gdzie miała lepsze warunki do nauki przed zbliżającą się maturą, niezrażony tym, że ona traktuje go jak zwykłego kolegę, odprowadzał ją tam po szkole.

Odwiedzał ją również w Zakopanem, do którego wyjechała po maturze, aby rozpocząć naukę w studium pielęgniarskim. To w tym czasie zostali parą, ale też nie od razu... - Przyjechał kilka razy, ale byłam przekonana, że nie przyjeżdża do mnie, ale aby potowarzyszyć swojemu koledze, który odwiedzał swoją dziewczynę a moją koleżankę - mówi pani Bożena. - Nie przypuszczałam, że chodzi mu o mnie.

W końcu jednak wyznał do kogo tak ciągnie go pod Giewont.

Poznając go bliżej przekonała się, że różni się od wszystkich chłopaków, jakich znała. Dojrzały, odpowiedzialny dużo bardziej niż jego rówieśnicy. Wyglądem budzący respekt. - Wydawało mi się, że do siebie nie pasujemy. Poznając go jednak bliżej, jego wrażliwość, romantyczność, empatię, umiejętność rozmów na różne tematy, przekonywałam się coraz mocniej do niego - mówi. Ujął ją także tym, że nie naciskał na fizyczne zbliżenia, czekał cierpliwie i nie przekraczał granic, które wyznaczała.

- To był pierwszy chłopak w moim życiu o takiej klasie. Pierwsza pewna miłość. I ostatnia - mówi pani Bożena.

Na każde spotkanie przynosił kwiatki. Skromne stokrotki, bo na takie było go stać. - Byliśmy biedni, to co mieliśmy wystarczało na bilety, by dojechać do domu - mówi pani Bożena, a jej mąż dodaje: - I to nie zawsze, bywało, że jeździłem ze Starego Sącza do Zakopanego na „gapę”, albo okazjami, stopem, jak się tylko dało.

Kiedy nie mógł przyjechać, dzwonił. - Z kolegą, który też miał dziewczynę w Zakopanem, wydzwanialiśmy tam tak często, że kiedy do internatu przyszedł rachunek za telefon, to portierka przyniosła go nam. Nie było innej rady jak go uregulować - śmieje się na to wspomnienie.

Pisał też listy miłosne albo wysyłał pocztówki. Takie z portretami dziewczynek malowanymi przez Danutę Muszyńską. Na odwrocie każdej kartki był wiersz - jego dla niej. - Mam je do dziś - mówi pani Bożena.

- Szukałem tych kartek po całym Nowym Sączu, bo nie w każdym kiosku można je było zdobyć. I tak uzbierała się mała kolekcja - mówi pan Wiktor.

Pisać poezję zaczął już wcześnie, bo w II klasie technikum za namową swojej polonistki profesor Kazimiery Mrówki. Nie przyznawał się jednak do tego przed kolegami, bo obawiał się, że wyśmieją takie „niemęskie” hobby. Przed ukochaną nie miał żadnych tajemnic. Zresztą pisał dla niej, więc nie było sensu się z tym kryć.

- Tym wszystkim mnie ujmował. Wiedziałam, że Paweł mnie kocha, ja również odwzajemniałam jego uczucia. Sprawa była bezdyskusyjna - mówi pani Bożena.

- Potem poszło już błyskawicznie. W 1988 roku urodził się nam pierwszy syn. O mało co nie w moje urodziny, bo moje są 5 listopada, a on urodził się 10 - mówi pan Wiktor.

W sumie doczekali się pięciorga dzieci. To, że chcą mieć dużą rodzinę, wiedzieli od początku. Ona śmieje się, że wiedziała to już od pierwszej klasy szkoły… podstawowej. - Już wtedy postanowiłam, że w przyszłości chcę być żoną, mieć rodzinę i dużo dzieci. Później, już w liceum, zastanawiałam się nad tym, gdzie ja takiego „szaleńca” znajdę, który tak samo jak ja będzie chciał mieć dużą rodziną, a na dodatek będzie wrażliwy, odpowiedzialny, bo przecież moje dzieci muszą mieć dobrego tatę. No i taki „szaleniec” się znalazł - mówi i dodaje: - jestem szczęśliwa i spełniona.

On podobnie. Miłość do dzieci, dumę z nich wyraża w swoich listach, które pisze także do nich. Napisał też list do wnuków, bo od kilku lat są szczęśliwymi dziadkami. Najwięcej i najczęściej pisze jednak do żony.

Te listy powstają mniej więcej od roku. Zaczął je pisać, kiedy żona zapytała go pewnego dnia, gdzie jest jej romantyczny Paweł. On - do czego się przyznaje - gdzieś w natłoku pracy i codziennych obowiązków ten romantyzm zatracił. Jeszcze tego samego dnia, zanim wrócił do domu, wysłał jej SMS-em pierwszy list.

***

Nie jestem biegły w pisaniu ni mowie. Ale te słowa powiem tylko Tobie. Gdy wiek, zmęczenie przyćmiewa oblicze. Gdym sam w dążeniach, więc na siebie liczę. Ogień młodości przygasa, nie bucha. A wena twórcza zdaje się być głucha. Lecz żaru duszy zgasić nie potrafi. Komu się żona taka piękna trafi. Więc wiedz, Bożeno, żem tylko zmęczony. A kiedy wrócisz, ja wrócę do żony”.

(List do Żony I)

A potem były kolejne… Nazbierało się pół setki.

Choć ma na koncie już jeden wydany tomik („Brzoza”), to wiele osób dowiedziało się, że pisze, dopiero kiedy zaczął publikować w internecie na portalu społecznościowym. Znajomi i nieznajomi nie mogą się nadziwić, że Wiktor (lub Paweł), którego znają jako nauczyciela wychowania fizycznego, jako działacza TKKF, albo jako właściciela siłowni… pisze poezję. Nie mogą uwierzyć, że ten wielkiej postury mężczyzna skrywa w sobie takie pokłady wrażliwości.

Pisze również prozę, opowiadania, ale te na razie tylko „do szuflady”. Za to już w marcu światło dzienne ujrzą dwa kolejne tomiki poezji. Jeden to „Listy do...”, a drugi „Idą wieki”.

Największą inspiracją i największą miłością - obok żony - jest dla niego Podhale, na którym się urodził. Osiedlenie się tam na emeryturze to jego, a właściwie ich, marzenie. Tak widzą siebie za kilka, może kilkanaście lat: w domku w górach. Tak chcieliby się zestarzeć. Doczekać złotych godów, potem diamentowych, kamiennych, a może nawet dębowych.

***

Piszę do Ciebie list czterdziesty czwarty. Tęsknię za Tobą, bo jesteś daleko. I chociaż sypie, nie w głowie mi narty. Ani piec ciepły i gorące mleko. Chciałbym być z Tobą i patrzyć na góry. Uśpione w białej puchowej pościeli. Patrzyć, jak Giewont otulają chmury. A mróz pod nogi srebrny dywan ścieli. Błądzić bez celu po ścieżkach Podhala. Zasypiać z Tobą w krainie dzieciństwa. Mieć w sercu miłość i hardość górala. I nie opuszczać już tego dziedzictwa.

(fragment Listu do Żony XLIV)

Kiedy się na nich patrzy, widać, że się kochają tak samo, jak na początku, a może nawet bardziej. Pani Bożena mówi, że miłość teraz jest zupełnie inna niż ta z początków znajomości. Mniej zmysłowa, potrzebująca mniej słów, także tych „kocham Cię”, ale mocniejsza i trwalsza niż kiedykolwiek. - Nawet kiedy przychodziły kryzysy, to wychodziliśmy z nich silniejsi, po każdym byłam coraz bardziej pewna swojego uczucia i coraz bardziej pewna uczuć męża. Dziś rzadziej mówi „kocham Cię”, a więcej czyni. Nie potrzebuję większych dowodów i zapewnień - mówi pani Bożena.

A mąż dodaje: - Zawsze wracaliśmy do początku i celu, który nas połączył, co też pozwoliło nam przetrwać burze i zawirowania.

***

Choć się różnimy, spieramy o szczegół. To nasza miłość przetrwa wszystkie burze. Znajdziemy przecież ten nasz wspólny ogół. Zakwitną dla nas różnobarwne róże. Bo tak naprawdę nieważne są słowa. Czy gesty puste, które mało znaczą. Ważna jest miłość i gorąca głowa. I myśli czyste, oczy, które płaczą.

(fragment Listu do Żony XII)

- Kiedyś zależało mi na mocnej koncentracji męża na mojej osobie, traktowaniu mnie jak… księżniczkę. Dziś miłość to dawanie siebie - mówi pani Bożena i dodaje, że wraz z tym jak przybywa lat i ubywa sił, to przybywa pokory i cierpliwości. - Dawniej przeszkadzało mi na przykład, że mąż tak dużo czasu poświęca pracy społecznej. Dziś to co kiedyś mnie denerwowało, daje mi radość, bo wiem, że on się w tym realizuje. Tego samego doświadczam od niego, mam swoje obszary i przestrzenie, w których się realizuję, a on nie tylko nie narzeka, że wyjeżdżam, ale wspiera mnie całym sobą.

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wideo
Wróć na dziennikpolski24.pl Dziennik Polski