Warstwy

Przed Bielskiem zatrzymały nas wykopki. Zwymyślałem drogowców. Niesłusznie. To byli archeolodzy. Małe łopatki, miotełki, ręczne odkładanie grudki po grudce, skorupki po skorupce, kostki po kostce. Mozolne układanie puzzli pradziejów w Historię.

Zatrzymani przez przeszłość w pędzie ku przyszłości wyszliśmy z aut. Wtedy zobaczyłem - Ją. Leżała szlachetnie wyprostowana, z medalikiem w dłoniach. Lewym ramieniem przytulała się do resztek średniowiecznego muru, nogami dotykała korzeni klonu rosnącego na poboczu. Liście drzewa muskały błękit nieba, korzenie zapuszczały się coraz głębiej w ludzkie szczątki.

Wieki temu był tu cmentarz. Potem każde pokolenie zostawiało po sobie dziesięciocentymetrową warstwę ziemi i zapomnienia. Wreszcie wytyczono drogę, wzdłuż niej stanęły kamieniczki. Drażniły starców bezczelnie żywymi barwami elewacji. Z czasem podupadły, stały zawstydzone szpetotą swych obitych frontów i pustych oknodołów. Wreszcie ktoś je zburzył i postawił nowe. Powiesił kolorowe szyldy. Tu kawiarenka, tam butik z obuwiem, a w pobliżu ekspansywnego klonu - modna cukiernia. Kuszące zapachy, krzątanina, brzęk monet. Pośpiech. Życie.

Dziewczynę z medalikiem i jej sąsiadów naukowcy spakowali do pudełek. My, gapie - wciąż żywi - patrzyliśmy na to zawstydzeni. Przecież nie jeździliśmy po szczątkach przodków ze złej woli. Nie z powodu braku wrażliwości pluliśmy na chodnik, wyrzucaliśmy do śmietnika przy klonie ogryzki, klęliśmy, rugaliśmy niesforne dzieci, całowaliśmy się na ławce, myśląc o rzeczach sprośnych, żuliśmy gumę, obżeraliśmy się ciastkami, odkładając odchudzanie na wieczne jutro.

Po prostu nie wiedzieliśmy, że tu był cmentarz. Zapomnieliśmy, że cały świat nim jest.