Warto czytać

Pythonowska biblia
Z chwilą, gdy BBC wyemitowało w 1969 r. pierwszy odcinek „Latającego cyrku Monty Pythona”, świat komedii zatrząsł się w posadach... Nie, tak napisać to zdecydowanie za mało. Trzeba rzeczy nazwać po imieniu: pięciu Brytyjczyków i jeden osobliwy Amerykanin wprost napisali na nowo reguły komedii. Do oksfordzkiego słownika języka angielskiego trafiło za ich sprawą nowe słowo - „pythonesque” - określające typowy dla komików absurdalny humor. Ich żarty o martwych papugach i głupich krokach jednych bawiły do łez, a innych wkurzały do kości. Fanów ucieszy fakt, że oficjalna autobiografia grupy doczekała się polskiej edycji. To był zresztą udany rok dla miłośników brytyjskiej grupy. W maju ukazało się tłumaczenie autobiografii Johna Cleese („Tak czy inaczej”). Teraz w nasze ręce trafia prawdziwa biblia fanów Monty Pythona. Jest mięsista, rzęsista, pełna anegdot i zaskoczy nawet najwierniejszych fanów.

„MONTY PYTHON autobiografia według MONTY PYTHONA”. Wydawnictwo Poznańskie.

O obcych i oswojonych
Zimne Brzegi Ostre Góry - tak Szczepan Twardoch nazywa norweski archipelag Svalbar. Miejsca te Twardoch odwiedzał często, a jego najnowsza książka - „Wieloryby i ćmy” - będzie po części relfeksją z pobytów na Spitsbergenie, największej wyspie tego archipelagu. SamTwardoch woli enigmatycznie nazywać swoją nową książkę „autoportretem wielokrotnym i literacką opowieścią o współczesności”. Autor nagradzanej „Morfiny” (za którą otrzymał Paszport Polityki i nominację do Nike) i wydanej pod koniec zeszłego roku powieści „Drach” zabierze nas zarówno na daleką i surową Północ, jak i rodzinny Śląsk, gdzie „historia wszędzie porozrzucała kości”. Twardoch wskaże miejsce po rodzinnym domu pradziadka i dawną kopalnię, w której śmiertelnie ranny został jego dziadek. Osobiste refleksje przeplatają się na kartach książki z ogólnoludzkimi, uniwersalnymi przemyśleniami.

„Wieloryby i ćmy. Dzienniki” Szczepan Twardoch. Wydawnictwo Literackie

Magazyn Magnes