"Wichrowe wzgórza" w męskim przekładzie

Na samo brzmienie tego tytułu mężczyźni reagują zwykle ironicznym śmiechem. "Wichrowe wzgórza" Emily Brontë, ich zdaniem, to ckliwy romans, trafiający jedynie w gusta czytelniczek spragnionych miłości, marzących o gwałtownym uczuciu, jakie łączy parę głównych bohaterów książki - Catherine i Heathcliffa.

Nowy przekład powieści autorstwa Grzesika potwierdza, że to także literatura męskiego kalibru; z często brutalnym i nieokrzesanym językiem. To porywcza i gwałtowna, niepozbawiona namiętności proza. Wydawca uważa, że tłumaczenie jest wierne oryginałowi.

Akcja powieści rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku. Opisana w niej historia skupia się na płomiennym i gwałtownym
uczuciu Heathcliffa i Catherine. Dzieli ich jednak mur konwenansów, związek Brytyjki z Cyganem nie miał bowiem w XIX-wiecznym Królestwie racji bytu. Konfrontacja Heathcliffa z obyczajami kultywowanymi przez społeczeństwo budzi w nim demona.

Po długoletniej podróży i powrocie do Wuthering Heights zionie do wszystkich nienawiścią: "Życzę ci pociechy z tego tchórza z mlekiem zamiast krwi, Cathy. Gratuluję gustu i to zaślinione, trzęsące się stworzenie wolałaś ode mnie! Nie uderzyłbym go nawet pięścią, tylko kopnął! A i to z umiarkowaną satysfakcją. Będzie teraz płakał, czy zemdleje ze strachu?". Mocno brzmią też opisy: "Podeszła bardzo blisko do niego; w jej czarnych oczach płonęła pasja i zdecydowanie" (Catherine w rozmowie z Heathcliffem).

Sukcesu przekładu Grzesika upatruję w tym, że odczytał (mężczyzna!) "Wichrowe wzgórza" jako rodzaj skomplikowanego szyfru metafizycznego. "Ukazuje (on - red.) relacje zachodzące pomiędzy pierwiastkiem ludzkim i pierwiastkiem boskim... Przy czym przez boskie rozumiem również to, co diabelskie" - pisze w posłowiu książki Piotr Grzesik. O tym w końcu traktują "Wichrowe wzgórza" - to głębokie studium natury ludzkiej doświadczanej przez los, na który nie mamy żadnego wpływu.