Widok na cały świat

Fot. Waldemar Bałda

Wieś istnieje od XV wieku: na pewno miała mieszkańców już w 1441 r. Przez lata była własnością możnego rodu Kmitów, rezydujących na zamku Sobień nad Sanem, przez wieki dzieliła los innych bieszczadzkich miejscowości, rozwijających się na tyle, na ile było to w interesie pana, nękanych klęskami elementarnymi, napadanych przez zbójów i opryszków wszelkiej maści tudzież najeżdżanych przez obce wojska (pośród których nie zabrakło i Tatarów!).
W ostatniej ćwierci XIX stulecia Bóbrka otarła się o wielki świat - zamieszkał w niej w 1876 r. Józef Bliziński, znany już wtedy pisarz, autor komedii i etnograf. Zbudował dwór i folwark, założył park i ogród, z zamiłowaniem parał się zarządzaniem swoimi dobrami - no i tworzył. Tam powstał m.in. głośny "Pan Damazy", utwór nagrodzony na konkursie dramatycznym w samym Krakowie!
"Damazówkę" często, chętnie i licznie odwiedzali luminarze galicyjskiej kultury, wabieni gościnnością i erudycją właściciela. W 1885 r. Bliziński wdał się w poszukiwanie ropy naftowej, jednak chęć zdobycia fortuny doprowadziła go do bankructwa. Aby spłacić wierzycieli, finansujących nieudane wiercenia, wydzierżawił majątek i wyjechał do Krakowa. Pozbawiona tak znamienitego mieszkańca Bóbrka rychło poszarzała.
O wsi zrobiło się znów głośno w międzywojniu, w 1932 r., kiedy wybuchły tam rozruchy, nazwane trochę na wyrost "powstaniem leskim". Podburzeni przez członków Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (a inna rzecz, że ciemiężeni trudnymi warunkami życia i brakiem opieki ze strony państwa) chłopi wystąpili przeciw władzy - pretekstem było przesunięcie w trakcie rozbudowy drogi kapliczki, upamiętniającej zniesienie pańszczyzny, co zinterpretowano jako powrót do systemu niewolniczej pracy. Rozruchy zostały brutalnie spacyfikowane przez policję, działającą w asyście wojska.
W gruncie rzeczy jednak, nigdy nie działy się tam rzeczy naprawdę wielkie. Bodaj nigdy liczba mieszkańców nie zbliżyła się do tysiąca, nigdy też nie powstał tam - jeśli nie liczyć dworu oraz murowanej cerkwi, wzniesionej jednak dopiero w 1937 r. - znaczniejszy obiekt. Dlatego też Bóbrka rzadko trafiała do przewodników turystycznych jako miejsce, którego pominąć nie należy. Tym bardziej, że dwór pochłonęły wody Jeziora Myczkowieckiego...
Teraz jest inaczej: atrakcji w Bóbrce mnóstwo. Począwszy od prywatnej galerii sztuki Grażyny i Leona Chrapków, przez pracownię rzeźbiarską Henryka Gągorowskiego, pracownię bibułkarską Andrzeja "Bazyla" Kusza, czy pracownię sztuki użytkowej Stanisławy Podkalickiej, po Galerię Sztuki Przydrożnej, gospodarstwa agroturystyczne i pensjonaty.
Wskazane jest odwiedzenie nieczynnego kamieniołomu, z którego przed 40 laty pozyskiwano surowiec do produkcji betonu, mającego być tworzywem zapory w Solinie: ze szczytu odkrywki, na który wspiąć się łatwo, wyznaczoną dobrze ścieżką, roztacza się wyjątkowa panorama czterech stron świata. Widać zarówno oba sztuczne jeziora - Myczkowieckie i Solińskie - jak i piętrzące się w ich tle najwyższe łańcuchy Bieszczadów, a także usytuowane za plecami Góry Słonne. Wycieczkę do punktu widokowego można łatwo przedłużyć, wyprawiając się znakowanym szlakiem do Myczkowiec - względnie kierując na północ, ku Orelcowi z ładną cerkwią drewnianą. (WALD)