Widok z góry

Malownicza ścieżka wiedzie brzegiem skarpy na prawo i lewo od kamieni kupy. Z lewej chaszcze i spękany dom – kilometr dalej zaczyna się płocka Nowa Huta, osiedle wybudowane u szczytu socjalizmu, gdy powstawał kombinat petrochemiczny i Płock przemienił się z półwiochy w stutysięczne miasto. Ścieżka w prawo biegnie do Starego Miasta i nowych dzielnic, powstałych za kapitalizmu. Tam niedawno było ściernisko, a teraz jest San Francisco. Z elementami Vegas (i las też jest).

Jadę w prawo. Mijam bazylikę katedralną z Kaplicą Królewską (ze szczątkami Władysława Hermana i Bolesława Krzywoustego), poniżej cudny amfiteatr, w którym tłumy bawią się na wyborach miss Polski i kabaretonach transmitowanych przez TVP. Na sąsiedniej plaży odbywa się co roku Audioriver, najmodniejszy w Europie festiwal muzyki elektronicznej. Dalej, za efektownym nowym mostem, rośnie ogromne osiedle. Wille, apartamentowce, szerokie aleje, chodniki z równiutkiej kostki podświetlanej z dołu i z góry, galerie handlowe, place zabaw, parki, orliki. Przystrzyżona trawka. Dobre auta, ludzie ubrani jak w Paryżu.

Wracam pod kamieni kupę i ruszam w lewo. Wyzierająca z chaszczy płocka Nowa Huta umiera, ledwie stojąc. Koszmarne elewacje, obraźliwie dziurawe drogi i krzywe chodniki z płyt pamiętających czasy Gierka. Trawa po kolana. Auta dwudziestoletnie, ludzie ubrani w okolicznych lumpeksach, przeplecionych gęsto monopolowymi. „Elektorat PiS” – wyjaśnia robotnik tłukący kamienie przed wypasioną willą.

Kamieni kupa (305 zł za tonę!) służy do budowy wysokiego muru. Willa musi się jakoś odgrodzić od tych z lewej.

A jak przyjdą „po dwa złote na bułkę”, właściciel poradzi im przez domofon, że zawsze mogą zmienić pracę, wziąć kredyt i próbować się wprowadzić do apartamentowca po prawej.