Wielka mądrość Gustawa Flauberta

W drugim, nienapisanym tomie "Bouvarda i Pécucheta" Gustawa Flauberta, to obiegowe kretyństwo o seksie z krokodylami mieli w swych kajetach skopiować tytułowi biuraliści. Flaubert mówił o nich: "Dwie stonogi". Tak, tej miary są to mózgi. W tomie pierwszym kolosy te, wielbiące refleksje na poziomie aforyzmu "Przy wódce nie żryj słodkiego, bo rzygniesz", wszelką mądrość świata obróciły w kabaretowe fiasko. Na ostatniej stronie Flaubert kazał im westchnąć: "Żadnych refleksji! Kopiujmy!" I dodał: "Biorą się do roboty".

Tak, drugi tom miał być przerażającym portretem kopiowania wszystkich figur kretyństwa. "Głupota jest czymś niezachwianym - pisał Flaubert w jednym z listów - cokolwiek ją zaatakuje, musi się o nią rozbić. Ma naturę granitu, twardą i odporną".

Skomponował monstrualny, liczący ponad 2000 stron "Słownik komunałów" - i to on miał być dziełem życia Bouvarda i Pécucheta. Mieli kopiować językowe koleiny, odpustowe sztance myślowe, bełkot domorosłych filozofów, mentalny gips prowincjonalnych znawców wszystkiego, mieli uwiecznić cały plankton trywialności codziennej, cały jak kałuża płytki akwen tych i porównywalnie lotnych konkluzji: "Monopole.

Grzmieć przeciw", "Murzynki. Namiętniejsze od białych kobiet", "Muszelki. Przywozi się znad morza", "Muzyka. Łagodzi obyczaje". I to jeszcze: "Myślenie. Nużące - o czym by nie pomyśleć, zaraz jest nieaktualne". Być może, lecz z brakiem myślenia - jest dokładnie odwrotnie. Kajety dwóch stonóg miały być dowodem na nieśmiertelność głupoty powszechnej. Nie ma kajetów, lecz brak ten niczego nie zmienia. W końcu nieśmiertelność to - nieśmiertelność.

Nie ma drugiego tomu "Bouvarda i Pécucheta", jest wywiad Klaty. Jest prolog o Polakach w Egipcie - po czym nic się nie zmienia. Banał tańczy frenetycznie w co drugim zdaniu. Jakby miał w gardle róg znanej kozy - Klata raczy nas refleksjami godnymi tych chłopków, co w serialu "Ranczo" pod sklepem bredzą o rodakach.

Że Polak Polakowi wilkiem, że Polak jeno o swój pępek dba, że oszukuje i nie mądrzeje po szkodzie, że się w cierpiętnictwie, romantyzmach i innych kombatanctwach tapla, że politycy polscy oraz biznesmeni nic, tylko doją, że Polak pyszny jest, że za chwilę kolejne rozbiory, bo Rosja ruszyła, a Polak nic na to, że Polak głupi jest, jak był, bo święcie wierzy w sojuszników, a nie pamięta cynizmu sojuszników w 1939, że Polak to, tamto, siamto i kukuryku - a i tak żałosny jest nieuchronnie, bo ma żałosną mentalność, amen.

Słowem, że z winy Polaka - w Polsce wszystko, absolutnie wszystko jest do dupy, i to gigantycznej, wiecznej dupy. Wszystko, poza elegiami. "Jedno nam się udaje absolutnie unikalnie w skali światowej - pogrzeby". Tako rzecze Pécuchet znad Wisły. Więc raz jeszcze - amen.

W istocie nie przeraża ani ilość, ani jakość do cna spranych, polskich komunałów Klaty. Przeraża nasz pech. Dwie stonogi miały radośnie kopiować głupotę, jak Klata - święcie wierząc w jej prawdę, ale nie miały robić teatru na poziomie kopii. Mądry Flaubert nigdy by na to nie pozwolił! Tak, mamy przerażającego pecha, że nie żyje.