Wielki sukces synodu

Nic takiego się nie stało. Tym bardziej warto wytłumaczyć, o co naprawdę tam chodziło. Otóż, jeśli już szukalibyśmy podziałów, to skupione były wokół trzech sposobów myślenia. Dla pierwszego najważniejsze jest, by zasady i przykazania nie zostały zmienione. Druga grupa bardziej skupia się na ludziach, ich przeżyciach. Jak ma się czuć w Kościele osoba, która wzięła ślub, a potem, nie ze swojej winy, doszło do rozwodu? Jest dobra czy zła? Jeśli weźmie kolejny ślub - to dobrze czy źle?

Po jednej stronie pojawiła się więc obrona literalnego rozumienia zasad, a po drugiej współczucie. Napięcie jest oczywiste, bowiem w Kościele faktycznie istnieje silny nurt, który nieustannie przypomina, że przykazań powinniśmy przestrzegać. Nie uzasadnia się ich, ale wymaga. Tak jak czystości przed ślubem. Jednak społeczeństwo się zmieniło i ludzie często tego nie rozumieją. Słuchają, ale nie słyszą. Z kolei nurt współczujący wspiera tych, którzy nie rozumieją wspomnianych zasad. Przecież jakoś muszą żyć, chcą się kochać, nie potrafią inaczej. Dlaczego więc mielibyśmy ich odpychać? W efekcie jednak, im więcej współczucia, tym więcej zachęty do takiego właśnie życia, wbrew przykazaniom.

I na tę chorobę trzecią receptę znalazł papież. Zacytował Ewangelię: nie człowiek jest dla szabatu, ale szabat dla człowieka. Oznacza to, że każde przykazanie musi być rozumiane tak, by pomagało człowiekowi. Trzeba odkryć jego sens. Mówi Franciszek: litera zabija, duch ożywia. Szczerze powiedziawszy, od początku wiedziałem, że o to chodzi. Że nie nastąpi zmiana przykazań, ale rozpocznie się długi proces poszukiwania sensu chrześcijańskich zasad w naszych czasach. Jeśliby szukać zła, to w tym, że takiej dyskusji w łonie Kościoła nie było lub że była zbyt ograniczona. I to jest największy sukces synodu.