Wielkimi krokami nadchodzi najkrótsza noc roku

FLESZ - Ogród na balkonie

Byle ów kwiat znalazł. Mission impossible, gdyż paprocie kwiatów nie posiadają. To tylko piękna legenda, której początek być może dał nasięźrzał pospolity. Już pierwszy człon nazwy może przyprawić o palpitacje ortograficzne, zaś druga część, czyli pospolitość, jest bardzo grubą przesadą.

Roślina jest paprocią złożoną z jednego niezbyt wysokiego liścia, który otacza jedyny pęd z zarodniami. Pojawia się na śródleśnych łąkach i porębach od czerwca do sierpnia. Później niknie z oczu, gdyż podziemne kłącze czerpie siły życiowe z symbiozy z grzybami. Ot, byle wydać zarodniki i rozpocząć nowy cykl życia.

Roślina obrosła legendami i zaklęciami. Miała mieć magiczne moce, które z czasem płynnie wzmacniano modlitwami do chrześcijańskiego Boga w miejsce zaklęć do dawnych bożków. Nasięźrzał pełnił arcyważne funkcje w obrzędach Kupały, których korzenie sięgają znacznie dalej niż wierzenia Słowian.

Pradawne święto było delikatnie mówiąc przesycone seksem, co ponoć potęgowało nacieranie ciała liśćmi nasięźrzału. Płeć piękna piękniała nadzwyczajnie i ponętna była, że aż strach. Pewnie kiedyś była to roślina pospolita. Dzisiaj skrajnie rzadka, chroniona przez prawo i zagrożona wymarciem. Gdzieś w Bieszczadach znaleziono całe sto okazów nasięźrzału. Znalazca zyskał sławę, zaś co do bogactw to już pewnie nie. Cóż, nie był to kwiat paproci znaleziony w Noc Świętojańską.