Wierszowisko

Adama Ziemianina nie trzeba szerzej przedstawiać. To już poeta-legenda, szczególnie podrzucany w górę przez pieśniarzy, którzy z taką przyjemnością go śpiewają i fetują. Najpierw Wolna Grupa Bukowina Wojtka Bellona, potem Stare Dobre Małżeństwo, ostatnio zespół U Studni, a gdyby chcieć policzyć solistów wykonujących jego umuzycznione wiersze, to pewnie nie wystarczyłoby palców u wielu rąk.

Wiadomo, urodzony w Muszynie, wiadomo, wydał mnóstwo zbiorów wierszy (ostatnio ,,Zakamarki”) i parę książek prozą, mniej wiadomo, że od półwiecza się przyjaźnimy i znamy wszystkie swoje cnoty i przywary... Ostatnio mniej się widujemy, bo, z Krupniczej przeniósł się na „daleki” krakowski Ruczaj i nogi go już nie tak lekko niosą, a i nasze wątroby stały się też takie jakieś delikatniejsze i bardziej uważające, choć co prawda wódki dziś zdrowsze niż kiedyś. Na szczęście wiersze

Adama jak zawsze skrzydlate i nie tracą wigoru.

ADAM ZIEMIANIN

LIST DO ZIELONEJ ŚCIEŻKI

Przyjmij mnie ścieżko zielona

W swoje otwarte ramiona

Zmieścimy się tu ze szczypawką

Żukiem i gąsienicą włochatą

Prowadź mnie ścieżko zielona

Do krainy dzikiego zioła

Gdzie młode śmieszne sarenki

Jedzą nam prosto z ręki.

Tak wódź mnie ścieżko kręta

Żebym cię zawsze pamiętał

I żeby twe zielone oczy

Śniły mi się po nocy

Wyprowadź mnie w pole daleko

I bądź mi zawsze pociechą

Czasem zaś pozwól polna ścieżko

Wrócić tu gdy będzie ciężko.

AKT STRZELISTY

Drzewa całe omdlałe

Stoją wytrwale w upale

W lipcowym osłupieniu

W wysokim rozmodleniu

A w zielonych koronach

Coś mieni się i chowa

To wielka owadów gawiedź

Zleciała się na leśną spowiedź

Chodzę po lesie

Jakby we śnie

Jakbym nie był tutaj

nigdy wcześniej

I wiem że to ty

Wierny mi będziesz

Do grobowej deski