Wierszowisko

Kibicował razem z Wyką „Cracovii”, ale terenem jego poetyckiej penetracji był Zwierzyniec z „Barem nad Stawem”, a także miejski i podmiejski folklor, ale tak naprawdę najlepiej czuł się się pośród kalin buków i lip nad Popradem, a w ostatnim okresie życia w Bieszczadach z połoninami i Łemkami.

W tym krajobrazie, gdzie „głogi, głogi i głogi/ ni wiersza ni człeka/ ni ptak nie narzeka”, gdzie króluje „głogostan”, „spokój”… O naturze i przyrodzie umiał pisać tak jak śpiewa ptak, jakby z tym pejzażem był na stałe związany.

Przy przeglądaniu biblioteczki wpadł mi w ręce przepięknie wydany „Zielnik”, otrzymany od Mistrza z dedykacją z początku lat 70. Krótkie, celne, pełne uroku wiersze Jerzego współgrają z malunkami Józefa Ząbkowskiego. Minęło tyle lat, a wiersze są nadal żywe, aktualne, bo wokoło lato, a natura się nie starzeje, lecz powraca wciąż w tej samej krasie. Aż się prosi, żeby niektóre zacytować:

JERZY HARASYMOWICZ

ŚWIERSZCZE
Wieczór, cisza
ludzi brak
nie wykłada mi nikt
swej nudnej teorii.

I tylko świerszcze
tłumaczą pośpiesznie
mój poemat
na łąki.

PIÓRKO
Piórko kraski
które Ci jesienią przyniosłem.

Może jest tym właśnie
liryki mojej
ciężkim wiosłem.

ZE SKRAJU LIŚCIA
Żyję z naturą
Jak ten wiatr przelotny
Na liści wiarę.

ŻYCIORYS
Nawet nie wiem
Jak tam sprawy za lasem.

Rano wstaję,
Poemat chwalę,
Biorę się za słowo
jak za chleb.

Nie zważam na mody
byle jakie.

Piszę wyłącznie
uczuć
starym drapakiem.