Wierszowisko

Ale nie tylko, ma również w małym palcu warsztat poetycki: gdy trzeba, biegle posługuje się rymem (nie mówiąc o rytmie), gdy trzeba, pisze białym wierszem, bo doskonale wie, że każda treść domaga się trochę innej formy.

Nie rezygnując z tradycyjnych środków poezjowania wielokrotnie wykazywał w swoich wierszach słuch na przemiany, jakie niesie współczesność, dlatego bywa zaliczany do formacji nowofalowej.

LESZEK ALEKSANDER-MOCZULSKI

KU PAMIĘCI
Obelisk, krzyż, gwiazda, księżyc.
Pod takimi znakami odchodzimy.
Już nie jesteśmy wrogami, antagonistami,
Zrównani z ziemią, z piachem, z wodą,
tracimy nazwiska. Można nas jeszcze wołać pamięcią
ale po imieniu.
Można się odwracać, by zapomnieć
ale tylko na tę chwilę mijania.
Zrównani w końcu z ziemią i gwiazdami,
z wszelkimi żywiołami, osobiście i pospołu
przybranymi jesteśmy dziećmi tego samego
miłosiernego Boga.

POTWIERDZAM
Potwierdzam: skały są na stałym miejscu,
chmurami niebo się okryje.
Radość rozsadza smutku chwile.
Potwierdzam: i ja dzisiaj żyję.

Potwierdzam: istnienia sens układam,
myśli, zagadek jest aż tyle.
Chce mi się śpiewać, chce mi się milczeć.
Potwierdzam: ja dziś żyję.

Potwierdzam: w moim późnym wieku
śmierć krząta się, lecz serce bije.
Ziemia łaskawa wręcz pragnie pieszczot.
Potwierdzam: jeszcze dziś ja żyję.

Sezamie, otwórz się, ja wołam,
niech skarby duszy ktoś mi odkryje.
Potwierdzam: mam nadzieję.
Potwierdzam: ulicą idę, więc dziś żyję.