Wierszowisko

„Witam. Jestem Agnieszka i mam 20 lat. Jestem początkującą, raczkującącą pisarką. Chciałabym podzielić się z Wami moimi wierszami i prosić o wypromowanie ich, tzn. umieszczenie w gazecie, aby dotarły do szerokiego grona odbiorców” - pisze Agnieszka i dołącza do listu kilkanaście krótkich form, które na pewno mają więcej wspólnego z felietonikami niż z wierszami. Są to głównie przemyślenia (stosowne do wieku) na różne tematy, m.in.: miłości, przyjaźni, sukcesu, depresji, a także tego, co myśli np. o nastolatkach, o matce, dziecku, mężczyźnie.

Mężczyzna - według Agnieszki Z. -„to istota pochodząca z Marsa, często upodabnia się do samca, który lubi rządzić w stadzie, trzymać rękę na pulsie”. W końcu okazuje się jednak, że i on ,,potrzebuje ciepła, miłości, empatii”.

A dziecko?: „to mała istotka, która czerpie z życia garściami. Jest ono kreatywne, wesołe, inspirujące. Umie cieszyć się życiem i dlatego warto pielęgnować w sobie dziecięcą radość, entuzjazm, euforię. Nie zatracić jej w codziennym życiu (...). Bądźmy wewnętrznymi dziećmi, które nie przejmują się tym, co inni o nich pomyślą, tylko żyją »tu i teraz «” (...) Dzieci mogą nas wiele cennego nauczyć”.

Te przemyślenia Agnieszki nie przekraczają niestety na razie żadnego progu odkrywczości, są przeważnie oczywistościami czy obiegowymi sądami, co nie znaczy, że ich autorka nie umie pisać poprawnie po polsku i że kiedyś nie zostanie dziennikarką, a może nawet i pisarką, ale na razie za wcześnie na podobne wnioski. Niemniej, dlaczego nie miałaby o tym marzyć, przecież jak pisze w tekściku „Marzenia”:

„Marzenia - to nasze cele, do których dążymy. Coś, czego bardzo pragniemy. Dzięki nim życie jest ciekawsze, bardziej kolorowe (...). Żyję po to, aby dążyć do ich spełnienia. Mam całe życie na to (...)”.

• Ania D., Kraków - na druk jeszcze za wcześnie.