Wierszowisko

Przy czytaniu tej precyzyjnej, wyważonej i z pozoru prozaicznej poezji ileż satysfakcji intelektualnej dają drobne odkrycia liryczne, np. że na starość stajemy się wytrawnymi anatomami!... Gdybym chciał poetkę usytuować na tle liryki polskiej, pewnie wypadałoby przywołać nazwisko Szymborskiej, ale talent Krasuskiej, choć bierze miary od Mistrzyni, jest niepowtarzalnie własny.

ANNA KRASUSKA

LEKCJA ANATOMII
Czas zmusza ją do studiowania anatomii
Wiedzę zdobywa powoli,
ale jakoś gruntownie i na zawsze.
Już nie pomyli, gdzie leży wątroba
trzustka czy śledziona.
Bezbłędnie potrafi podać przyczyny
chorób tarczycy.
Zdobywa doświadczenie,
że kości są jednak kruche.
Negocjuje z nerką co powinna przefiltrować.
Pogodziła się nawet z myślą,
że wolność jest pojęciem względnym.
Żyje w granicach
ciała:
tylko ściśle określony skład krwi
ciśnienie w obrębie normy,
inne parametry zapowiadałyby komplikacje,
a byle temperatura zwaliła z nóg.
Na co dzień rozczula ją zwykły katar.

Uśmiecha się wyrozumiale
Na dawne serce mi pęka czy krwawi
Wiadomo jest lepsza z krwiobiegu
niż immunologii,
Wsłuchuje się w swój organizm
i nie zawsze wierzy lekarzom,
jeśli wie, że kiedy straciła z miłości głowę,
urosły jej skrzydła.

W SIECI
Urodzona w sieci,
podłączona do sieci,
kroplówki teraźniejszości,
mozolnie zapisuje dzień po dniu.
Kronikarka czasu przeciekającego.

Co robisz? - siedzę. - Ja też siedzę.
Rachunek prosty - żyje, jednak żyje
Cudownie rozmnożona w wirtualnym świecie.

Klik, klik, klik, klik...
Miarowo bije tętno.
Niezawodnie.
Z małą przerwą na parę godzin snu
I drobne sprawy.
Epilog:
O końcu świata czyta w Internecie,
Kiedy ten jej wali się na głowę.