Wierszowisko

On lubi wiersze, które „rozwiązuje się jak krzyżówki lub szarady”, bo wymagają wysiłku intelektualnego i erudycji.

Ja replikowałem, że prostota formy nie oznacza, iż w wierszu nie ma drugiego i trzeciego dna, ale do zgłębienia tych - przepraszam za słowo - den potrzebny jest inteligentny i subtelny czytelnik (albo krytyk) o określonej wrażliwości i wyobraźni.

Przykładem może być malutki i „prosty” wiersz Staffa, o którym mądrzy akuszerzy-krytycy napisali długie eseje, bo wiersz można odczytywać biograficznie-osobiście (Staff stracił wskutek wojennych zawieruch domy we Lwowie i w Warszawie), historycznie (aluzja do Holocaustu) i egzystencjalnie (każdy z nas coś stracił i zaczyna wciąż od początku), ale i jako wyraz zmian w poetyce Staffa, który parokrotnie się przeobrażał (od poetyki młodopolskiej do Różewiczowskiej):

PODWALINY
Budowałem na piasku
I zwaliło się.
Budowałem na skale
I zwaliło się.
Teraz zacznę
Od dymu z komina.

Parę dni temu poeta i zarazem ksiądz franciszkanin Eligiusz Dymowski zostawił mi podczas odwiedzin króciutki wiersz:

KOT W KAPLICZCE
Bogu nie potrzeba wymuszonych słów
Wystarczy mu ufność i mruczenie kota
W pustej przydrożnej kapliczce
Skoro ludzie wolą po swojemu
Na nowo stwarzać świat
Z niczego

Wiersz niby prościutki, ale gdy go zderzyć z wierszem Wisławy Szymborskiej „Kot w pustym mieszkaniu”, nabiera nagle jeszcze innych intertekstualnych znaczeń. Poezja współczesna nauczyła nas, żeby nie „przegadywać wiersza”, lecz pozostawić do wypełnienia przez inwencję wyobraźniową czytelnika puste, niedopowiedziane miejsca.

ZOBACZ RÓWNIEŻ: Łysi mężczyźni. Czy są atrakcyjni?

Autor: Dzień Dobry TVN, x-news