Wierszowisko

Przysłany mi przez Arkadiusza Stosura poemacik, złożony z pięciu części, utwierdza mnie w przekonaniu, że jednak wśród młodszych poetyckich roczników znajdują się autorzy, którzy nie tylko zauważają panią Przyrodę, ale i potrafią zachwycić się jej urodą i napisać o tym coś sensownego... Arkadiusz umie interesująco pisać i o lesie, i o kamieniach, i o spadających liściach. Może dlatego, że wywodzi się z uroczych okolic Starego Sącza. Mieszka w Krakowie, opublikował dwa tomiki, jest laureatem stosownej liczby konkursów poetyckich, pisze doktorat z prawa, pracuje w szacownej instytucji i - jak mnie poinformował - chowa w szufladzie materiał na kilka następnych zbiorków.

Drukowany poniżej fragment, wyjęty z poematu, niby dotyczy kamieni, ale tak naprawdę jest to metafora na ludzkie losy i charaktery. Daje to i owo do myślenia, może nawet o nas samych...

ARKADIUSZ STOSUR

5.

nadbrzeżne otoczaki

jak śpiące szare komórki

bezbarwne

jednolite

nijakie

gdy zaprzyjaźnisz się z nimi

weźmiesz do ręki

nasączysz wodą

zaskakują różnorodnością

jaśnieją bielą niczym carrara

lśnią miką

uwodzą przerostami

kotłowaniną zastygłej lawy

zyskują osobowość

a te w rzece szemrzą

drobinki płyną z prądem

katapultują się

wycinają piruety

wzburzone kamienie

próbują się opierać

głośno przekrzykiwać

by też poddać się nurtowi

z czasem zatracają kanciastość

ostre brzegi

wyrazistość

charakter

wtedy poddają się

karleją