Wierszowisko

W związku z powyższym wypada mi dziś przypomnieć wiersze poety, którego pisanie było w poezji polskiej zawsze miarą i normą dobrego gustu. Myślę o Leopoldzie Staffie, ostoi stoicyzmu, harmonii, pogody i swoistej naturalności, choć autorowi „Uśmiechu godzin” i „Barwy miodu” przyszło żyć w czasach burzliwych zawieruch. Jedna, druga wojna; utrata jednego, drugiego domu...

Mimo wszystko zachował zdrową równowagę ducha, tak rzadką w naszej literaturze, zdominowanej przez szalonych romantyków, a pod koniec życia przyjaźń Mistrza Leopolda z Uczniem Tadeuszem (Różewiczem) doprowadziła do odmiany poetyki Mistrza, którego ostatnie mądre, lakoniczne utwory mogłyby uchodzić za wiersze młodego poety. Leopold Staff na starość udowodnił... że poeta jest zawsze młody.

KRZYWDA
Mój mądry piesek
Przeżył krótkie życie
Nie wiedząc nawet,
Że świat jest zagadką.

WIOSNA
Siedzę w ogrodzie.
Wszystko jest stare odwiecznie.
Słońce, drzewa, kwiaty,
Tylko ja jestem młody,
Jak własny wnuk,
Jak wielu wnuków,
Bo jest ich tłum.
Śmieją się ze mnie.
ja też.

WIECZÓR
Leżę na łodzi
W wieczornej ciszy.
Gwiazdy nade mną,
Gwiazdy pode mną
I gwiazdy we mnie.

RÓB COŚ
Zewsząd tak ciasne widoki.
Trudno rozszerzać horyzont,
więc zaokrąglam horyzont!
Zaokrąglam!

NIEBO W NOCY
Noc czarna, srebrna noc.
Świat nieskończony
W czasie i przestrzeni.
Pośrodku Droga Mleczna.
Kto po niej przechodzi?

To przechodzi ludzkie pojęcie.

WIDEO: Nowe logo Balic - trójkąty zamiast dmuchawców

Źródło: dziennikpolski24.pl