Wierszowisko

,,Już ziemia przechyla się ku jesieni”. Już „słychać gniewną mowę wiatru za oknami” a na polach nie falują zboża, po których pozostały tylko gołe „ścierniska”. Dobrze posłuchać w takim czasie Niemena, który kongenialnie zaśpiewał Tuwima (jest to moim zdaniem jeden z najbardziej udanych mariaży poezji z muzyką) i dobrze pochylić się nad wierszami jednego z najwybitniejszych poetów natury - Jerzego Harasymowicza. Obydwaj poeci nie zdążyli poznać się za życia, ale dlaczego nie mam zestroić ich zbliżonych nastrojami liryków, które zapowiadają wejście w kolejną porę roku?

Mimozami jesień się zaczyna,
Złotawa, krucha i miła.
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
Która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,
Gdym wracał zdyszany ze szkoły,
A po ulicach w lekkiej jesieni
Fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina
Nieśmiertelnik żółty październik.
To ty, to ty moja jedyna,
Przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,
W parku płakałem szeptanymi słowy.
Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny,
Od mimozy złotej majowy.

Ach, czułymi, przemiłymi snami
Zasypiałem z nim gasnącym o poranku.
W snach dawnymi bawiąc się wiosnami,
Jak tą złotą, jak tą wonną wiązanką...

Kto zawsze jest spakowany
gotowy do drogi
Kto jest czarnym turystą

Kto nie wie
ile mu zostało księżyców
płynących nad śniegiem

Kto jest przez Hades
specjalnie umiłowany

Tego cieszą
rzeczy najprostsze

Słoneczniki ścięte
z których światło uchodzi

Jesień
igrająca z ogniem

Zaparzanie
skośnookiej herbaty
miłe z nią
niefrasobliwe rozmowy

WIDEO: Magnes. Kultura Gazura - odcinek 19

Autor: Gazeta Krakowska, Dziennik Polski, Nasze Miasto