WIERSZOWISKO

Debiutancki tomik Anny Mazeli „Głęboko, nisko”, który właśnie ukazał się w „Bibliotece Poetów” krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, zawiera wiersze chłodne i niekiedy intrygujące, a co najważniejsze skondensowane (to lubię), a poza tym dobrze skonstruowane.

Co prawda po przejrzeniu tomiku odczuwam pewien niedosyt związany ze szczelną gardą formy, za którą kryje się wstydliwe „ja” poetki, ale mimo wszystko odbieram pozytywnie ten debiut, zdając sobie sprawę, że autorka, z zawodu doktorantka kulturoznawstwa na Akademii Ignatianium w Krakowie, z urodzenia nowohucianka, jest dopiero w pierwszej fazie odkrywania siebie jako lirycznej kreatorki.

Czy poezjowanie będzie jej żywiołem, czy też zwróci się ona raczej w stronę form bardziej zobiektywizowanych (publicystyka naukowa, publicystyka w ogóle, a może proza), zobaczymy. Poetka Elżbieta Zechenter-Spławińska napisała w posłowiu, że jest to surrealistyczna, turpistyczna liryka utalentowanej debiutantki, osadzona w miejskim pejzażu. Dodałbym, że wiersze Anny Mazeli bywają ,,po bursowsku” prowokacyjne, jak choćby wiersz o Bogu drukowany poniżej.

***
Bóg
- pewnie, że mnie kocha.
Dał mi wolną wolę.

To nic, że potem
Zamknął mnie w domu wariatów
I założył mi ciało
jak kaftan bezpieczeństwa.

Boję się mężczyzny.
Mężczyzna zwykł przychodzić
I wyznaczać.
Jego miłość jest jak cyrkiel.
Kręgi, kręgi i kamień w wodę.

Gdy łono jest jak wydrążona kłoda
- płynie
ale kobieta jest bardziej
jak łódeczka z papieru
I nasiąka.
Zapada się, tonie, rozpływa, rozchodzi
jak te kręgi.

Kiedy odchodzą,
nie zamykają za sobą drzwi.
Robi się przeciąg

- stąd do wieczności.

WIDEO: Magnes. Kultura Gazura - odcinek 20

Autor: Gazeta Krakowska, Dziennik Polski, Nasze Miasto