WIERSZowisko

(pod redakcją Józefa Barana)

Gdyby się nad tym głębiej zastanowić, to poezja nie tyle próbuje nadać życiu wyimaginowany wymiar, co raczej stara się oddać to, czego nie umiemy w zwykłych słowach wyrazić; całą urodę, głębię przeżywanej chwili, myśli, zachwytu, smutku. Człowiek nie jest tylko tym co czyni, co widać na zewnątrz (to zaledwie czubek góry lodowej), lecz czymś znacznie Więcej. Sondę w to "Coś Więcej" stara się zapuszczać właśnie sztuka.

ELŻBIETA GUŚPIEL

Dłonie

Dwa kameleony

Zmieniają barwę

Nienaturalnie

Kurczowo

Trzymają się gałęzi - zwanej

Życiem

Pożółkły liść

Na letnim krzesełku

Podmuchem czasu przywiany

Liść listem

Od Stwórcy

Jak ponaglenie

Przypomina

Byś się nie zasiedział

Bogusław Zakordoniec mieszka i tworzy w Chrzanowie. W 1976 roku zadebiutował zbiorkiem fraszek na łamach "Życia Literackiego". Pisze satyry i aforyzmy. Oto niektóre z aforyzmów:

BOGUSŁAW ZAKORDONIEC

Najgorzej być ofiarą własnegolosu.

Zdobył uznanie - we własnych oczach.

Oklaski i bicie po twarzy mają podobne odgłosy.

Wieko trumienne, to ostatnie drzwi.

Nawet rynsztok ma swoje źródło.

Będąc na marginesie, jesteś bardziej widoczny.

Umarł, choć pogrzebano go już dużo wcześniej.

Śmierć jest momentem, umieranie całym życiem.

Twarz nie służy do siedzenia.

Robiąc kawał, pomyśl o całości.

W świecie kłamstwa, prawda jest sądzona o krzywoprzysięstwo.

Czasem jedno słowo, zrobi z ciebie kalekę na całe życie.

Chciał być na ustach, był na jęzorach.

Nawet dobry kłusownik wpadnie w źle zastawione sidła.

Jeżeli to twoja ostatnia podróż - jedź na gapę.

Nawet ciszą możesz ogłuszyć.