WIERSZowisko

Pod redakcją Józefa Barana

Domosławski poświęcił trzy lata temu, by swoją książką udowodnić, że pomnikowa postać wielkiego zmarłego reportażysty ma rysy i skazy. Przy jej czytaniu wydaje się, że uczeń "ojcobójca:" (jak nazwala go pani Alicja Kapuścinska) ma ochotę rozwalić młotem pomnik Mistrza. Po co? By udowodnić, że jest od niego lepszy?

Eryk Ostrowski poświęcił dwa lata na zredagowanie pomnikowego, 600-stronicowego wyboru poezji, zmarłej w 2003 r. Mariannie Bocian i zabiegom mającym na względzie zasugerowanie, "iż wielką poetką jest". Książka ukazała się dzięki ministerialnej dotacji. Pokazuje niezwykłą postać kontynuatorki myśli Norwida, buntującej się przeciw czasom, w których przyszło jej żyć, owładniętej romantyczną wizją i misją naprawy świata. Wiersze, które pisała świadczą o wielkiej indywidualności nie mieszczącej się w żadnych ramach, nie uległej wobec presji totalitarnej ani wobec presji konsumeryzmu i relatywizmu. Wolny duch. Ogromne poczucie niezależności i wiersze, tylko niekiedy rozdęte retoryką obywatelską, ale częściej (szczególnie pod koniec życia) przejmująco-ludzkie, traktujące naszą przygodę życia w czasie i przestrzeni z najwyższą Powagą i wiarą, że ma ona Wyższy Sens.

Szczególnie dotyczy to jej utworów-myśli, utworów szpitalnych, utworów rustykalnych., utworów wizjonerskich.

Marianna Bocian

***

w tym ciasnym mieszkaniu

musi zmieścić się życie

jak w pojedynczym sercu wieczność

która

wybuchnie

wypełniają całą przestrzeń

megawszechświata

***

we współczesnej rachunkowości

zanikł kapitał moralny

***

początek i koniec świata

biegnie

przez serce człowiecze

***

coraz więcej światła i wieczności

coraz mniej jest mnie!