Wierszowisko

Zmarł 5 kwietnia 2013 r. w Wilnie. Jest jednym z największych poetów litewskich XX wieku. Tomiki jego wierszy – wydał ich właściwie niewiele, bo ponad 10 – rozchodziły się jak świeże bułeczki. Wiele wierszy Martinaitisa stało się piosenkami.

Poniżej trzy wiosenne liryki poety w przekładzie Alicji Rybałko, która przesłała mi je z Niemiec. Wiersze Alicji prezentowałem niedawno w „Wierszowisku”.

Marcelijus Martinaitis

X X X

Ślepa jest jeszcze wiosna, ślepe

Są jej pąki i promień jest ślepy,

Gdy po twarzy –

Jak mrówka maleńka –

Pełźnie cicho, że się ruszyć lękasz.

Wtedy słychać nocą kiełki młode,

Co pod śniegiem, pod błękitnym lodem

Nucą o swej rzewnej poniewierce –

Niczym dzieci o przeszytych sercach.

X X X

Aż do wiosny

ułożyłem nasiona,

uśpiłem kwiaty

i zacisnąłem

powieki ostatnim kiełkom.

Siedzę teraz i myślę:

oby tylko starczyło ludzi

do jedzenia chleba,

oby tylko starczyło ludzi

na wiosnę,

gdy się obudzą nasiona.

Daj Boże,

żeby przebudzone kwiaty

znów nas wszystkich ujrzały

tak ładnie śpieszących,

żeby starczyło nas

dla każdego

powracającego ptaka.

Dedykacja

Wybierz mnie sobie ze wszystkich,

byś chodziła w żałobie,

kiedy mnie już nie będzie.

Wybierz mnie sobie ze wszystkich,

by o zachodzie słońca

było ci smutno, żeś sama.

Wybierz mnie sobie ze wszystkich,

żebyś na mnie czekając

słyszała daleko.

Przekład: Alicja Rybałko