Wierszowisko

Autor urodził się w Łodzi w 1959 r., ukończył studia polonistyczne, wydał dotąd trzy tomy wierszy, przetłumaczył kilka powieści z angielskiego, mieszka obecnie w Puszczy Kampinoskiej.

***

ŁUKASZ NICPAN

ODA DO GRAWITACJI

Jakże Cię lubię ty siło ciążenia

Za to że zbroje spajasz po

muzeach

Że w ołowianych drzemiesz

Żołnierzykach

I sputnik na swą aureolę nizasz

Za to żeś Mekką jest dla mojej pięty

Że się na każdej krupie gradu skupiasz

I o łzie każdej troskliwie pamiętasz

Za to że skoczków narciarskich

Poskramiasz

Że tłuczesz szklanki

I Trzech Króli wniosłaś

Bo duszą żeś każdego zgromadzenia

I tylko w snach się tracisz i wspomnieniach

O przyziemna i przeciwulotna

Matko nasza do gruntu kamienna

ZWROT

Jeśli się zwrócę kiedyś ku Bogu

To nie za dnia a nocą

Nie przy jasnym księżycu

A w ciemności nowiu

Nie w Sali muzealnej

Pod szklanym sufitem

A na łóżku szpitalnym

Pod masztem kroplówki

Nie na łonie przełęczy

Z widokiem na pięć stawów

A w ciemnym kącie

Z widokiem na windę

Rzucę się ku niemu

Jak w pożarze kina

Do drzwi z napisem

Wyjście awaryjne

****

Pani J. Z. – teksty Pani ujawniają ciekawą wyobraźnię i dużą wrażliwość (np. wiersze „Drzewo genealogiczne”, „Nie mieszkam sama”), jednak wydają mi się niekiedy przegadane (np. „Pani Z. ma chore oczy”, „Któryś tam lipca i Dżin”). Nawet, gdyby mi się któryś z wierszy spodobał, są generalnie za długie, żeby je opublikować w mojej witrynce. Powinna Pani czytać więcej poezji współczesnej (tej, która powstaje od stu lat). Bez czytania nie ma pisania.