Jest jednym z niewielu polskich poetów wprowadzających dobrotliwe, pogodne tony, jakby był kładką, ba, mostem nad przepaściami egzystencjalistycznych nastrojów, jakby wierzył głęboko, że życie ma jakiś wyższy, nieznany sens.
Jego wiersze najpierw młodopolskie, potem mieszczące się w estetyce skamandryckiej, w ostatnim okresie ewoluowały w stronę białego, Różewiczowskiego wiersza, ale zawsze rozpoznaje się w nich Staffa, który przechadza się ze swoją czarodziejską różdżką po ścieżkach i drogach przeznaczenia - z ciepłym uśmiechem kogoś, kto wie, że mimo wszystko warto żyć.
LEOPOLD STAFF
NOC
Niebo, jak Chrystus ranami,
Gwiazdkami podziurawione,
Spowite, jako w przepaskę
Biódr, w Mlecznej Drogi zasłonę.
On ciemny, On niewidoczny,
Jak na sczerniałym obrazie,
Jeno blachami srebrnymi
Jaśnieje w nocy ekstazie.
NIEBO W NOCY
Noc czarna, srebrna noc.
Świat nieskończony
W czasie i przestrzeni.
Pośrodku Droga Mleczna.
Któż po niej przechodzi?
To przechodzi ludzkie pojęcie.
DROGA
Umierali, umierają, umierać będą,
jak żyć będą i żyją, i żyli.
Długą rosną i ścielą się grzędą
Groby tych, co się pracą trudzili.
A potężny to szlak, pełen siły,
Zagon krwią napojony obfitą.
Na te groby, na te żyzne mogiły
Siejmy żyto, siejmy żyto, siejmy żyto.
NAD STAWEM
Cisza na wodzie nieruchomej
Gładkim zwierciadłem błękitnieje.
Staw jest od blasku niewidomy:
Oślepł. I nic się już nie dzieje.
Nagle rozpęka wody szyba
I w kropel wytrysk się przemienia
Tak wystrzeliła z głębi ryba:
Wykrzyknik własnego milczenia.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
