Wierszowisko

Wiosna, młodość, tupet, zuchwałość, słońce, wolność, witalność. W wiośnie był też zakochany do sędziwych lat poeta Awangardy Julian Przyboś, jeden z prawodawców nowego języka polskiego, o którym chętnie się dziś zapomina. Witał ją co roku nowym wierszem jakby na przekór sędziwym latom.

W jesieni zauroczeni byli za to poeci wcześniejszej dekady, czyli Młodej Polski, choć nie tylko oni. Kto wie, czy nie jest to pora najbardziej ulubiona przez naszych liryków, którzy opiewali smutki, nostalgie, nastroje coraz krótszych dni i zmierzchów, opadających liści przypominających o przemijaniu „i dzwoniącego o szyby” po Staffowsku deszczu.

Harry Duda, poeta, publicysta, społecznik z Opola, który obchodził niedawno jubileusz 50-lecia twórczości, a wyróżnia się spośród współczesnych poetów wielką dbałością o formę, też chętnie opiewa tę właśnie porę roku. Oto dwa jego wiersze wyjęte z najnowszego zbiorku „Kapsuła niepowrotu”.

***
HARRY DUDA
***

WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH 2011
W listopadzie czas z liśćmi
się miesza i pada –
suchy szelest jak kaszel
w kułaku Kostuchy,
ptaki milczą dyskretnie,
a twarz nieba blada
złote resztki ze słońca
W zmarszczkach ma uśmiechu.
W szkiełkach ognie się puszą –
i kolorów puchy
polatują na wietrze. Jest ciepło i prawie
Nie z tej ziemi, więc w ludziach radość,
brak pośpiechu;
Nie myślą, co się kroi
I co piszczy w trawie…

ŁĄKA
Idę; rosy pył błękitno-złoty
u stóp. Nade mną – pióra obłoków.
O krok – na ławeczce
Matka moja
jak gdyby nigdy nic,
choć tak dawno zmarła:
kapelusz ma popielaty,
twarz jasną,
wielkie oczy pod szkłami.