Wierszowisko

Jestem matematykiem i swoje pisanie traktuję jako rzecz bardzo intymną. Nie rozumiem do końca literatów. Zdumiony jestem, że tak łatwo można co innego pisać, co innego mówić, co innego robić, a o myśleniu nie wspomnę. U tzw. umysłów ścisłych jest troszkę łatwiej, a przynajmniej nic nie obiecują poza wzorami...

Przepraszam, że odważyłem się... Na koniec prześlę swój skromny wierszyk. Pozdrawiam serdecznie i życzę wielu sił i inspiracji."

Poezja - to raj
z którego nas wygnano

dzięki niej wiemy
gdzie nas nie ma
i nie za bardzo
chcemy wiedzieć
gdzie jesteśmy

niektórzy mówią
że to tylko
furtka do raju

jest jak przenośny
składany dom
który wszędzie
można rozłożyć

jest w nim
rajski stół
przy którym
możemy usiąść
razem z Bogiem
i pogawędzić

ciągle przypomina
o fundamentach
ale nie wprost
nie w ludzki sposób

i wcale się na nas
nie gniewa

A oto co myślę o Pana liście i wierszu. Zbigniew Herbert powiedział kiedyś w wywiadzie, że człowiek jest nie tylko tym, kim jest, ale także tym, kim chciałby być. Ta trafna uwaga doceniająca wagę utajonego życia wewnętrznego, które jest równie ważne jak nasze "życie na pokaz" (to poprzez które objawiamy się innym ludziom), dotyczy na pewno poetów.

Proszę im wybaczyć, że bywają często kłębkiem sprzeczności. W swoim wierszu dał Pan sobie odpowiedź czym poezja jest. Może rekompensatą za utraconą możliwość bycia tym, kim by się chciało, a co się nie udało zrealizować? Serdecznie Pana pozdrawiam.