Wierszowisko

(pod redakcją Józefa Barana)

VIII

   "Wtedy przypadł gwałtowny wicher na jezioro..."
   
   Łk 8,23
   Rozkazał burzy i wichrom
   aby się uciszyły -
   
   Tak to widzieli
   przekonani że tylko krzykiem
   można coś osiągnąć
   że trzeba pięścią uderzyć w chmury
   aby ugiąć kark nawałnicy
   
   Nie znali innej mocy
   niż siła rozkazu
   
   Zobaczmy więc jak było
   jak mogło być naprawdę
   
   Pokochał burzę i wiatr -
   wobec takich słabości
   żywioły
   umilkły bezradne
   Czesław Miłosz powiedział kiedyś, że prawdziwym mężczyznom najbardziej przystoi w pewnym wieku zajmować się zawiłościami religii. Pan to robi - lepiej, gorzej. Niemniej, wiersze niekiedy wydają mi się zbyt statyczne, szare. Na dłuższą metę mogą nużyć. Jak je ożywić? Przede wszystkim formą, żeby nie były to tylko zapisy mniej lub bardziej odkrywczych myśli. Należałoby od czasu do czasu pobawić się rymem, rytmem, dodać szczyptę soli i pieprzu ironii. Wskazany byłby też niewątpliwie humor, który wzbogaca wiersze ks. Twardowskiego. Pana wiersze są ubrane w czarny garnitur, nie poruszają rękami ani nogami, nie uśmiechają się i stoją na baczność. Mimo wszystko sądzę, że nadają się już do druku i może warto pomyśleć o ich publikacji książkowej.
   
   Pan M.Sz. - "Gdyby ludzi zabrakło". Zbiorek taki sobie, chyba za wcześnie wydany, chyba należało trochę odczekać. Co prawda Rimbaud pisał genialne wiersze jako nastolatek, a więc w Twoim wieku; był to jednak wyjątek od reguły. Poezja jest nie tylko grą słów, ale - przede wszystkim - skrystalizowanym doświadczeniem. Radzę hamować pióro w pędzie, tym bardziej że rzeczywiście widać u Ciebie zadatki talentu, co piszący wstęp do tomiku - Andrzej Grabowski - skwapliwie i z pewną przesadą zauważył.
   
   Pani Joanna G. - Teksty pisane pośpiesznie, wytrząsane z rękawa. Nie jestem nimi zachwycony. Niby to i owo jest w nich prawdą:
   Nie umiemy kochać
   Bo zhomogenizowano nam uczucia
   Nie umiemy myśleć
   Bo wtłaczają nam nie nasze myśli
   Nie umiemy się godnie rodzić
   Bo świat już zbyt wypełniony
   Nie umiemy umierać jak należy
   Bo znikamy już za życia(...)
   
   Itd.
   Uogólnienia mają to do siebie, że są tyleż prawdziwe, co bałamutne.
   Wszyscy ludzie są do siebie podobni i niepodobni, tyleż identyczni co różni.
   Zaś Pani próby wierszowania są pośpiesznymi notatkami, myślami pozbawionymi formy i nie pozbawionymi swierdzeń banalnych w rodzaju: "Opleceni zwiędłym bluszczem naszych wspólnych wspomnień/ tkwimy w drucianej klatce dawno wygasłej miłości".
   
   Od Jacka Lubarta-Krzysicy - otrzymałem "Skrzydła zza szafy", tomik autorstwa Dominiki Heród, wydany w Oficynie Konfraternia Poetów. Znalazłem w nim parę zgrabnych miniaturek, które pozwalam sobie zacytować:
\
   szukałam
   schronienia
   ukryłam się
   w tobie
   _\
   _spotkałam
   w parku
   anioła
   siedział
   na ławce
   i rwał pióra;
   - kocha
   - nie kocha
   - kocha
   - nie kocha
   \*
   telefon
   milczy
   za ciasno
   miłości
   w słuchawce
   
   Nie bardzo rozumiem tylko skąd ta maniera rozbijania wiersza na wersy liczące po jednym słowie. Nie widzę logicznego uzasadnienia.
   
   ER. ZET: Utwór "Obcy świat" ma formę piosenkową. Informuje Pan, że:
   
   Trzeba powoli opuszczać ten świat
   Bo stał się daleki i obcy,
   To już nie ten z dawnych lat,
   To nie są już ci sami chłopcy (...)
   
   Myśl prosta, która od czasu do czasu nawiedza każdego, kto wkroczył w smugę cienia. Mnie również nie jest obca, podobnie jak tysiącom, milionom tych, którzy żyli przede mną i którzy będą żyli po mnie. Myśl prosta... niestety, forma też. I tu jest pies pogrzebany... Serdecznie pozdrawiam.