Więzienie to nie praca

Czy więzień pracujący podczas odbywania kary jest pracownikiem w rozumieniu przepisów kodeksu? Problem ten musiał rozstrzygnąć Sąd Najwyższy w związku ze zdarzeniem, które miało miejsce w Zakładzie Karnym w miejscowości S.
 Ludwik L. odbywający tam karę pozbawienia wolności pracował w Przedsiębiorstwie Przemysłu Metalowego. Podczas pracy doznał urazu nogi, ale nie zgłosił tego, w obawie przed posądzeniem go o samookaleczenie. Po wyjściu z więzienia, gdzie spędził prawie rok, pan Ludwik wystąpił do sądu cywilnego, żądając renty inwalidzkiej i jednorazowego odszkodowania.
 Sąd Wojewódzki w Elblągu przekazał pozew pana Ludwika Sądowi Wojewódzkiemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni, ponieważ charakter roszczenia przesądzał o właściwości sądu, a skoro pan Ludwik jako więzień pracował, zatem właściwym sądem w tej sprawie miał był wskazany sąd w Gdyni.
 Sąd ten po zapoznaniu się z aktami zawiesił jednak postępowanie i przekazał sprawę pana Ludwika (o odszkodowanie w związku z wypadkiem przy pracy podczas odbywania kary) do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. ZUS odmówił jednak przyznania odszkodowania i renty z powodu braku jakiejkolwiek dokumentacji w tej sprawie. Powstał też dodatkowy problem czy zatrudnienie więźnia podczas odbywania przez niego kary odosobnienia może być traktowane jako praca w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy?
 Przepisy kodeksu mówią, że osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę świadczy ją dobrowolnie - jest to umowa stron, natomiast według orzecznictwa Sądu Najwyższego z 1969 roku skierowanie więźnia do wykonywania pracy w zakładzie pracy ma charakter nakazu administracyjnego. Nie można więc takiego zatrudnienia traktować jako nawiązanie stosunku pracy - więzień nie jest zatem pracownikiem w rozumieniu przepisów kodeksu pracy, zatem i sprawa skierowana przeciwko zakładowi karnemu nie jest sprawą z zakresu prawa pracy, którą powinien rozpatrywać Sąd Pracy. (OSN 12/1995, poz. 143)
 ESKA