Wilki i ludzie

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Nikt dokładnie nie wie, ile sztuk liczą wilki w Polsce. Są ruchliwe, czujne, szybko zmieniają swoje rewiry. Inteligentne, uczą się szybko i są obdarzone dobrą pamięcią, o czym będzie za chwilę. Mnożą się szybko. Za szybko. Beskidzkie wilcze stado ma liczył jakieś piętnaście sztuk. Upatrzyło sobie jednego rolnika ze wsi w okolicy £abowej, a konkretnie jego owce. Po każdej wizycie ubywa parę sztuk, w zeszłym tygodniu kolejne trzy poszły na obiad dla drapieżników. Na nic zdaje się elektryczne ogrodzenie, psy i doglądanie stada. Wilki przychodzą w biały dzień, wyczekują w krzakach na moment nieuwagi. Jedna z "wizyt" odbyła się na oczach idących na niedzielną sumę ludzi. Żadne tam nocne wycia, walki z pasterskimi psami: dwa, trzy miesiące spokoju, napad i pozorny spokój. Wygląda to jak wizyta w sklepie mięsnym. Teoretycznie rolnik powinien dostał odszkodowanie. Teoretycznie, bo procedury są tak skomplikowane, że najlepiej byłoby przedstawił dowód rzeczowy w postaci nagrania wideo z napaści. Rozumiem, że to ma zapobiegał nadużyciom, ale dlaczego u licha rolnik czeka już rok na wypłatę pieniędzy za uznaną szkodę? Kiedyś minister wydał nawet zgodę na odstrzał dwóch sztuk, ale winowajcy nie zgłosili się na własną egzekucję. Ludzie zaczynają był wściekli i mogą wziął sprawy w swoje ręce. Czyli wykładał trutki i zabijał niewinnych padlinożerców. Na przykład drapieżne ptaki. Recepta jest prosta: wilczy atak, szybka zgoda na odstrzał i dyżury myśliwych przy wyłożonej owczej padlinie. Tak długo, aż szkodnik wróci i dostanie za swoje. Może to niezbyt etyczne, ale innej drogi nie ma. Pokój z wilkami nie jest możliwy.