Witamina D – zimowe paliwo

Elmer McCollum wykrył w oleju z wątroby dorsza istotną dla leczenia krzywicy substancję, którą 8 lat później nazwał witaminą D. Jeszcze do niedawna witaminę D kojarzono wyłącznie z korzystnym wpływem na układ kostny.

Wiadomo było, że jej niedobory grożą krzywicą u dzieci, a u starszych osób – osteoporozą i związanymi z nią złamaniami.

Jednak dzięki rozwojowi nauk medycznych mamy coraz więcej dowodów na to, że witamina D działa na cały organizm, niezależnie od wieku – na ponad 200 naszych genów i praktycznie wszystkie nasze narządy. Skóra człowieka syntetyzuje witaminę D pod wpływem promieni słonecznych.

Niestety, położenie geograficzne Polski sprawia, że synteza skórna zachodzi w naszym kraju jedynie od końca kwietnia do początku września i to wówczas, kiedy dni są słoneczne.

Ponadto w miesiącach letnich powszechnie stosuje się filtry przeciwsłoneczne, które chronią nas przed rakiem skóry, natomiast znacznie ograniczają wchłanianie witaminy D. Drugim źródłem witaminy D może być także dieta – tłuste ryby morskie (zawierają jej sporo, ale ich spożycie jest małe), mleko i jego przetwory oraz jaja. Problem w tym, że musielibyśmy wypijać dziennie ogromne ilości mleka, zjadać bardzo dużo jajek lub ryb morskich, aby uzupełniać niedobory.

To niemożliwe, nic więc dziwnego, że badania epidemiologiczne wskazują na niedobór witaminy D aż u ponad 90 proc. Polaków, a lekarze zalecają – zwłaszcza w sezonie jesienno-zimowym – codzienną suplementację. Z powodu deficytu witaminy D ryzyko rozwoju schorzeń cywilizacyjnych znacząco rośnie.

Lista tych schorzeń jest bardzo długa – począwszy od chorób układu sercowo-naczyniowego, przez cukrzycę, nadciśnienie tętnicze, nowotwory – w tym rak piersi i jelita grubego, choroby autoimmunologiczne, reumatoidalne zapalenie stawów, stwardnienie rozsiane, toczeń układowy, łuszczyca, infekcje związane z obniżeniem odporności, aż po depresję.